అన్వేషణ -సెర్చ్ ఇంజిన్

ఈ జీవిత పరమార్ధం ఏమిటి? భగవంతుడు అనే వాడు వున్నాడా? అసలు ఈ సృష్టి రహస్యం ఏమిటి ఇలాంటి సత్యాన్వేషణ అనుకుంటున్నారా? అబ్బే, అదేమీ కాదు.
పొద్దున్న లేచిన మొదలు ఏదో ఒకటి వెతుక్కో వడం అన్నమాట. అంతే, పొద్దున్నే, నిద్ర కళ్ళతో బ్రష్ టూత్ పేస్ట్ దగ్గరనుండి, లేక కళ్ళజోడు, రాత్రి పడుకునే టప్పుడు చదువు దామను కున్న మగజైన్ దాకా.. వెతుక్కోవడం.
నేను చిన్నప్పటి నుంచి అన్నీ చాలా బాగా ఆర్గా నైజెడ్ గా పెట్టుకునే దాన్ని. అందువలన, నాకు కావలిసిన అన్ని వస్తువులూ, నిద్రలో కూడా కళ్ళు మూసుకుని తీసుకునేటట్టు అన్నీ పెట్టు కునేదాన్ని. విషయం, అప్పుడు, నాకు తప్ప, ఇంట్లో అందరికీ ప్రాబ్లం వుండేది. అమ్మకి ఇంట్లో కావలిసిన వస్తువులు ఏమీ కనిపించేవి కావు. అంతే.. కళ్ళు కనిపించడం కాదు.. చీర నచ్చినది దొరికితే, మాచింగ్ జాకెట్ దొరికేది కాదు. వంటిట్లో ఉప్మా చేద్దామంటే, గోధుమ నూక దొరికేది కాదు. స్టవ్ వెలిగిదామంటే, అగ్గిపెట్టె కనిపించేది కాదు, లేదా లైటర్ కనిపించేది కాదు. ఇలా ఒకటి కాదు. రోజంతా వేదుకులాటే. నాన్న గారికి ఎప్పటివో న్యూస్ పేపర్ లు కావాలని అడిగేవారు. అందులో ఆయనకీ కావలిసిన ఒక ప్రత్యేకమైన ఆర్టికల్ కావాలి అని. న్యూస్ పేపర్లు అన్నీ ఒక వరుసలో దొరికేవి కావు. దొరికినా, కావలిసిన పేజీ దొరికేది కాదు.
అయితే మరో విషయం ఎమిటంటే నా వస్తువులు అన్నీ సరిగ్గా పెట్టుకుంటాను కదా, అందుకని మిగతా ఇంట్లో వాళ్ళంతా, నేను ఖాళీ గానే వున్నాను కదా అని అన్నీ నన్ను వెదకమనే వారు.
అన్నయ్యకి కాలేజీ టైం కి పెన్ దొరికేది కాదు. బయటికి వెళ్ళడానికి, చెప్పుల్లో ఒక చెప్పు దొరికేది కాదు. అప్పట్లో డ్రెస్సింగ్ టేబుల్ వుండేది కాదు. దువ్వెన్న అడ్డం వెనకనే పెట్టే వాళ్ళం. ఆఫీసు కి తయారు అవుతుంటే, తల దువ్వుకుందుకు దువ్వెన్న దొరికేది కాదు. వాడికి చాలా కోపం వచ్చేది. "ఇలా కాదు, ఈ సరి ఓ డజను దువ్వెన్నలు తెచ్చి ఇల్లంతా జల్లేస్తాను అప్పుడు ఎక్కడ చూసినా దువ్వెన్నే కనిపిస్తుంది " అని అరిచే వాడు. చిన్నన్నయ్య కిసుక్కుని నవ్వి, ' ఒకటి కొనుక్కుని జేబులో పెట్టుకో' అని గొణిగే వాడు. అక్క తల దువ్వుకుని ఎక్కడో పెట్టేసేది. ఇంటిల్లిపాదిమి వెదికితే, ఇంత జుట్టుతో, ఏ మంచం వెనకో మూల కిటికీ దగ్గరో కనిపించేది. నానా తిట్లూ తిట్టుకుంటూ అది శుభ్రం చేసుకుని, తల దువ్వుకునే వాడు.
"నా పెళ్లి అయ్యాకా, నా ఇల్లు చక్క గా పెట్టుకోవాలి. ఏ వస్తువూ వెతుక్కునే పరిస్థితి వుందా కూడదు. అసలు అలాంటి పరిస్థితి రాదు".. అనుకునే దాన్ని. నాకేమి తెలుసు అప్పుడు, నా ఇల్లు అంతే, నేను ఒక్కర్తినే కాదు, అత్త వారింట్లో చాలా మంది ఉంటారని..
పరీక్ష కి వెళ్ళే ముందు హాల్ టికెట్ కనిపించదు. అది అందరికీ మామూలే. చాలా జాగ్రత్త గా దాచి, ఆఖరు నిముషం లో ఎక్కడ పెట్టేమో మర్చి పోయేవాళ్ళం.
నేను ఏరి కోరి చేసుకున్న నా భర్త ఏమీ వెతుక్కోరు. అసలు అతనికి అలాంటి అవసరం వుండదు. ఎందుకంటే, రిమోట్ కంట్రోల్ లాగా నేనున్నాను కదా.. ఏమి కావలిసినా, గట్టిగా నన్ను కేకేస్తారు. అంతే, తన డ్యూటీ అయిపోయినట్టే. మిగతా భాద్యత నాది. పోనీ, తాను ఎక్కడైనా ఒక చోట ఆనవాలుగా పెడతాడా అంతే, అదీ లేదు. కట్టుకునే గుడ్డలు దగ్గర నుంచి, సాక్స్, టై, షూస్ అన్నీ వేడుక్కోవలిసిందే. సాధ్యమైనంత వరకూ చాలా ఆర్గానిజేడ్ గానే పెట్టేస్తాను. కానీ, సడన్ గా మా ఆయనకీ నాకు సాయం చెయ్యాలని బుద్ధి పుట్టి, ఇల్లు సద్డడం మొదలు పెడతారు. నేను వంటలోనో, బాత్ రూంలోనో బిజీ గా వున్నప్పుడు, అలాంటి బుద్ధి పుడుతుంది. మరో గంటకి ఇల్లు చాలా ఖాళీ గానూ విశాలంగానూ అనిపిస్తుంది. చెప్పొద్దూ చాలా బాగా సర్దుతారు. మనసుకి చాలా ఆనందం గా వుంటుంది. అదిగో.. అప్పుడు మొదలవుతుంది అసలు ప్రాబ్లం. ఫ్రిజ్, సోఫా, టి వి, మంచాలూ లాంటివి తప్ప, ఇంట్లో కావలిసిన మిగతావి ఒక్క వస్తువు కనిపించదు. రోజూ వేసుకునే మందులు, నేను పెట్టుకునే వాచ్ దాగ్గర నుంచి, తువ్వాళ్ళూ, నేను చదివే పుస్తకాలు, కత్తెరలు, పెన్నులు, ఒకటేమిటి.. మాకు ఇంకా ఏ వస్తువు కావలిసినా, మళ్ళీ ఇల్లు మారితే గాని దొరక కుండా చేసేస్తారు.
ఆయన వుద్యోగ రీత్యా టూర్ వెళ్ళినప్పుడు, సడన్ గా ఫోన్ చేసి, ఫలానా ఫైల్ లో ఎదో కాగితం కావాలి అది తీసి వుంచు అని గభరా గభరాగా చెప్పే వారు. సరే నా పని పూర్తి చేసుకుని, ఆయన చెప్పిన ఫైల్ చూస్తే ఆయనకి కావలిసిన 'ఫలానా' కాగితం వుండేది కాదు. ఓపిగా మిగతా ఫైల్స్, ఇంట్లొ వున్న అన్ని అలమారాలూ వెదికేదాన్ని. కానీ చచ్చినా దొరికేది కాదు. రోజంతా వెదుకుతూనే వుండేదాన్ని. ఆయన వచ్చేవరకూ మనస్సు స్థిమితం గా వుండేది కాదు. తీరా వచ్చాకా భయపడుతూ, ఆ కాగితం దొరక లేదని బిక్క మొహం వేసి చెబితే, 'ఏ కాగితం?" అని ఓ పది నిముషాలు అలోచించి.. "ఒహ్ అదా, అంత పెద్ద అవసరం లేదులే" అనే వారు. నాకు ఎదైనా పట్టుకుని ఒక్కటి మొత్తాలని అనిపించేది.
ఇక మా వాడు.. 'అమ్మా'' అని ఓకే పొలికేక పెడుతూ ఉంటాడు. ఏమిటి అంతే, నా కళ్ళ జోడు కనిపించడం లేదు అంటాడు. కళ్ళజోడు మాత్రం ఎవరిది వాళ్ళు వేడుక్కోలేరు కదా.. మరొకళ్ళు వెదకాల్సిందే. ఇక అప్పుడు నేను డిటెక్టివ్ ఏజెంట్ లాగా, " ఆఖరు సారిగా ఎప్పుడు పెట్టుకున్నావు, ఆ తరవాత ఎక్క డెక్కడికి వెళ్లావు. స్నానం చేసావా? బాత్ రూం లోకి వెళ్ళినప్పుడు పెట్టు కున్నావా?" ఇలాంటి ప్రశ్నలు అడుగుతూ వుంటే, వాడు విసుక్కు పోతూ ఉంటాడు. వాడి ఐ పాడ్ స్పీకెర్స్, పెన్ డ్రైవ్స్, పుస్తకాలూ.. ఒకటేమిటి, తెల్లవారి లేచి పడుకునేదాకా అన్నీ వెదికి ఇవ్వ వలసిందే.
పప్పులు అన్నింటికీ స్టీల్ డబ్బాలు వున్నాయి. ఏ డబ్బాలో ఏ పప్పు వుంటుందో కనిపించవు. కానీ, ఒక ఆర్డర్ లో పెట్టుకునే దాన్ని. మొదటిది కందిపప్పు, రెండోది మినప్పప్పు, మూడోది సెనగ పప్పు... ఇలా అన్నా మాట. వంట గబా గబా చేసేద్దామని తొందరలో, కొలత గ్లాస్ తీసుకుని కండి పప్పు డబ్బా తీస్తే, తీరా అందులో ఏ సెనగ పప్పో వుండేది. ఇప్పుడు కంది పప్పు ఎక్కడ వుందో వెతుక్కోవడం అన్నమాట. ఒక ఆరు డబ్బాల మూతలు చూసాకా, ఏడో డబ్బాలో దొరికేది. నాకు చచ్చినా అర్ధం అయ్యేది కాదు అందులోకి ఎలా వెళ్లిందో. మా అత్తగారు, కంది పప్పు కొంచమే వుంది కదా అని, ఆ కంది పప్పు మరో చిన్న డబ్బాలో పోసి, కొత్తగా తెచ్చిన సెనగ పప్పు ఎక్కువ వుంది కదా అని కంది పప్పు డబ్బాలో పోసేవారు.. గ్రైండర్ బ్లేడ్స్ దొరికేవి కావు. జంతికిల గొట్టం లోపల వుండే బిళ్ళలు కనిపించేవి కావు. అవన్నీ జాగ్రత్తగా తుడిచి మా అత్తగారు జాగ్రత్తగా దాచేవారు. ఎక్కడ పెట్టారో మర్చి పోయేవారు. కుక్కర్ లో ఒక ప్రత్యేక మైన అన్నం గిన్నె వుండేది అందరికీ సరిపడే అన్నం వుడికేటట్టుగా. దానికి సరిపడా ఒక్కటే మూత వుండేది. మిగతావి కుక్కర్ కన్నా పెద్దవి లెదా, అన్నం గిన్నె కన్నా చిన్నవి అవడం తో, ఆ మూత జాగ్రత్తగా దాచేదాన్ని. కానీ కుక్కర్ పెట్టేవేళకి దొరికేది కాదు. ఒక గంట ఇల్లంతా వెదికేక, అత్తయ్య గారిని అడిగితే, 'మా బాత్ రూం లో చూడు ' అనే వారు. తీరా చూసాకా అక్కడ దొరికేది. మా అత్తగారు సున్నిపిండి వేసుకుని పట్టుకెళ్ళానని చెప్పేవారు. అన్ని పళ్ళేలు వున్నప్పుడు, ఆ పళ్ళెం లోనే సున్ని పిండి వేసుకోవాలా అని నవ్వుతూ అడిగేదాన్ని. కొంచం సేపు ఇల్లంతా తిరిగితే ఎక్సెర్ సైజ్ అవుతుంది అని నన్ను వేళాకోళం చేసేవారు.అదీ సంగతి.. చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, ఆ వెదుకుళ్ళాటలు తప్పేవి కావు.
ఇక అమెరికా కి వచ్చేకా, చాలా మటుకు వెతుకుళ్ళు మొదట్లో తగ్గాయి. కొత్తలో మరీ ఎక్కువ సామాను వుండదు కదా.. అందుకన్నమాట. తరవాత తరవాత మళ్ళీ కొత్త వెదు కుళ్ళు. కరంటు, టెలిఫోన్ బిల్లు లు కడదామంటే, మరి ఎక్కడ పెట్టేసేవల్లమో ఒక పట్టాన దొరికేవి కావు. ఫోన్ లు చెయ్యడానికి ఫోన్ నంబర్లు దొరకేవి కావు. బిల్స్ మైల్ చెయ్యడానికి తెచ్చిన స్తాంప్స్ దొరికేవి కావు.
సాఫ్ట్ వేరు లో కొంచం ప్రవేశం వచ్చాకా, ఎక్సెల్ లో కొన్ని కొన్ని విషయాలు నోట్ చేసుకునేదాన్ని. అప్పటికీ, ఎక్కడ ఏ ఫైల్ దాచోనో, గుర్తు పెట్టు కుందుకి, అది వెతికే పద్దతి తెలియడానికి కొంత కాలం పట్టింది. హమ్మయ్య, కంప్యూటర్ వచ్చాక కొంచం బాగానే వుంది అనేసరికి నా ప్రాణానికి విష్టా విడుదల అయింది. మా ఆయన కొత్త కంప్యూటర్ కొనుక్కుని, రెండురోజులు అందులో వున్న అన్ని ఫీచర్స్ గురించి తెగ చెప్పి, ఎగిరి గంతేసి, డాన్సులు చేసి, నన్ను ఉడికించ దానికి ప్రయత్నించారు. ఇన్ బిల్ట్ వెబ్ కాం తో చూడడానికి చాలా బాగుంది. మూడో రోజున నా మొహాన పడేసారు ఆ విష్టాతో పడలేక. విష్టా లో బేసిక్ ఎడిట్, కాపీ, పేస్టు కూడా ఎక్కడ వుంటాయో వెతుక్కునే పరిస్థితి వచ్చింది. నాకు ఆయన కన్నా కొంచం ఓపిక ఎక్కువ కనుక, ఓపిగ్గా నేర్చుకోవడం మొదలు పెట్టా. కొన్నాళ్ళకి అలవాటు పడ్డాను. కానీ మళ్ళీ కంప్యూటర్ మొదటి నుంచి నేర్చుకున్నట్టే అనిపించింది.
నాకు కంప్యూటర్ లో చాలా ఇష్టమైనవి సెర్చ్ ఇంజిన్స్. హాయిగా ఏది కావాలో అది టైపు చేసి వెతుక్కోవచ్చు. అబ్భ, అలాంటి సౌకర్యం ఇంట్లో కూడా, ఇంట్లో వస్తువులు వెతుక్కుందుకి వీలుగా, ఏదైనా పరికరం కనుక్కుంటే బాగుండును.

ఇంట్లో అవసరమైనప్పుడు స్క్రూ డ్రైవర్, నట్లూ, బోల్టులూ,సుత్తి ఒకటేమిటి, ఎవరికి ఏమి కావలసి వచ్చినా ముందుగా వెదకడానికి పిలిచేది నన్నే.
పొద్దున్న లేచిన మొదలు, రాత్రి పడుకునే వరకూ ఎదో ఒకటి వెతుక్కోవడమే.
'అమ్మా' అని గావు కేక పెడుతున్నాడు మా అబ్బాయి.. ఏమి చెయ్యను?ఈ ఇంట్లో అందరికీ రిమోట్ కంట్రోల్, సెర్చ్ ఇంజిన్ నేనే కదా మరి..