ఇండియా నుంచి కొత్తగా అమెరికా వచ్చిన మా మేనల్లుడిని తీసుకుని బ్రిడ్జ్ వాటర్ హిందూ గుడికి వెళ్తున్నప్పుడు దారి తప్పి గుండ్రం గుండ్రంగా తిరుగుతున్నపుడు, ఏమిటీ “బఫ్ఫరింగా” అని నవ్వుతూ అడిగాడు మా మేనల్లుడు. బఫరింగ్ అంటే, ఇంటర్నెట్ లో ఏదైనా లింక్ నొక్కితే, గుండ్రం గుండ్రంగా తిరుగుతూ వుంటుంది కదా, అది. మా కంప్యూటర్ ఇంజనీర్ మేనల్లుడు మొదట సారిగా ఆ పదాన్ని వాడాడు మా ఆయన డ్రైవ్ చేస్తున్నప్పుడు. అప్పటి నుంచీ ఎప్పుడైనా, దారి తప్పితే, బఫ్ఫరింగ్ అని నవ్వుకుంటూ వుంటాము.
మా ఆయన అర్జునుడు అంత గొప్పవారు కాదు కానీ, ఒక రకంగా సవ్యసాచి. అంటే, రెండు చేతులూ వాడుతున్నప్పుడు రెండింటిని ఒకే సామర్ధ్యంతో వాడగలరు, ఒక్క రాయడం తప్ప. మెకానికల్ ఇంజనీర్ గా వుండిఆ టూల్స్ రెండు చేతులతో ఒకే విధంగా వాడ గలగడం, అదృష్టమే. ఒక వేళ స్పూన్ కానీ, ఫోర్క్ కానీ ఉపయోగిస్తే, రెండు చేతులూ ఆయనకీ ప్రాబ్లం వుండదు. అసలు విషయం, ఆయనకీ కుడి ఎడమ కన్ఫ్యూజన్ వుంది. రెండు చేతులూ ఒకే సామర్ధ్యం వుండడం వలన, కుడి అని చెబితే ఎడమ వైపు తిరగడం, ఎడమ అంటే కుడి వైపు తిరగడం, చాలా రెగ్యులర్ గా చేసే వారు. ఒక్క రాయడం, అన్నం తినడం లాంటివి తప్ప, ఎప్పుడూ ప్రోబ్లమే. ముఖ్యంగా డ్రైవింగ్ చేస్తున్నప్పుడు. నేను ఎప్పుడూ నేవిగేటర్ గా వుంటాను. ఎక్కడికైనా దూర ప్రాంతాలు వెళ్లి నప్పుడు ముందు గానే ఇంటర్ నెట్ లోంచి డైరెక్షన్స్ తీసుకుని, నేను నేవిగేట్ చేస్తూ వుంటే, ఆయన డ్రైవ్ చేస్తారన్నమాట. అదిగో అప్పుడు మొదలవుతుంది ఈ బఫరింగ్. పైగా ఆయనకీ కొంచం పరధ్యానం కూడానూ, అంటే అబ్సేంట్ మైండెడ్ ప్రొఫెసర్ అన్న మాట. ఇంటి నుంచి బయలు దేరాకా, సగం దూరం వెళ్ళాకా "ఇంతకీ ఎక్కడికి వెళ్ళాలి" అని అడుగుతారు. అంటే, నాకు గుండెల్లో రాయి పడుతుంది.
ఒక హై వే తీసుకుని వెళ్తుంటే, ఇక ఎక్జిట్ వస్తోంది అంటే టైం కి ఎడమ పక్క రోడ్ మీద వుంది పోతారు. నాలుగు అయిదు మైళ్ళు ముందే చెప్పినా వినిపించుకోరు. ఒక్కొక్కసారి తిన్నగా వెళ్ళ వలసినప్పుడు, కుడి వైపు వున్న రోడ్ మీద వుండిపోయి. అది ఒక్కొక్క సారి ఎక్జిట్ అయిపోయి, మళ్ళీ హై వే జాయిన్ అవ్వడానికి గుండ్రం గుండ్రంగా తిరగవలసి వస్తుంది. టెక్సాస్ లో విషయం పరవాలేదు. ఫీడర్ పక్కనే వుంది, ఒక అరమైలు లో తిరిగి హై వే ఎక్కేయ్యవచ్చు. కానీ న్యూ జెర్సీ లాంటి చోట, ఆ ఎక్జిట్లు గుండ్రం గుండ్రంగా తిరిగి ఎక్కడికో పట్టుకు పోతాయి. తిరిగి హై వే ఎక్కడానికి ఒకటి రెండు గంటలు వెదుక్కోవలసి వస్తుంది. అది మరి బఫరింగ్ కాక ఏమిటి? ఉద్యోగ రీత్యా చాలా తిరగ వలసి వస్తుంది. మాకు తిరగడం కూడా సరదాయే ననుకోండి.
అయితే చాలా చాలా తమాషాలు ఎదురు అవుతూ వుంటాయి మాకు. కాలిఫోర్నియా స్టేట్ లో ఫ్రీవే జాయిన్ అవ్వాలంటే, అక్కడ వుండే బాణం గుర్తు భూమిలోకి చూపిస్తూ వుండేది. అంటే, గొయ్యి తీసి అందులోకి దూరాలా అన్నట్టు వుంటుంది. మిగతా చాలా స్టేట్స్ లో ఆకాశం లోకి వుండేది. ఆ బాణం గుర్తు చూసి కొంచం సేపు, ఆగి, అలోచించి జాయిన్ అవుతూ వుండేవాళ్ళం. కాక పోయినా ఏముంది, ఎక్జిట్లు వుంటాయి కదా..
న్యూ జెర్సీ లో, పరామాస్ అనే వూళ్ళో ఒక సారి మూడు నెలలు ఉండవలసి వచ్చింది. ఒక హోటల్ లో వుండేవాళ్ళం. మా ఆఫీసు పక్కనే బిల్డింగ్ లో వుండేది. రెండవ పక్కన ఒక మాల్ లో ఫుడ్ కోర్ట్ వుండేది. రోజూ అక్కడికి వెళ్లి తినవలసి వచ్చేది. ఆ హోటల్ కి కొన్ని వందల అడుగులలోనే, ఒక హై వే వుండేది. దానికి ఆవతలి వైపు పిజ్జా హట్ బోర్డ్ కనిపించేది. అక్కడికి వెళ్ళ లంటే, కార్ తీసి ఒక అయిదు మైళ్ళు వెళ్లి చుట్టూరా తిరిగి, పిజ్జా కోసం అరగంట ఆగి, మళ్ళీ అయిదు మైళ్ళు తిరిగి రావలసి వచ్చేది. అదీ, ఎక్జిట్ మిస్ అవ్వకుండా వుంటేనే. పిజ్జా హట్ వాడికి ఆర్డర్ ఇచ్చి రూం కి తెచ్చుకుందుకు ప్రయత్నించాము. కానీ, ఈ హోటల్ కి అయితే మేము రాము అని ఖచ్చితంగా చెప్పేసే వారు. ఆఖరున, మూడు నెలలు తరవాత, మేము వెళ్లి పోయే టప్పుడు తెలిసింది, మేమున్న హోటల్ పక్కన మాల్ లోంచి ఆ పిజ్జా హట్ కి వెళ్ళడానికి దగ్గర దోవ వున్నట్టు.
మా అబ్బాయి కి కొంచం ఓపిక తక్కువ. చిన్నవాడు కదా.. చాలా మంది పిల్లలు కన్నా పరవాలేదు. ప్రతీ సారీ దారి తప్పినప్పుడు వాడు, "ఒక జి పి యస్ కొన కూడదూ? ఈ బాధలు వుండవు కదా" అని విసుక్కుంటూ ఉంటాడు. నేను కూడా ఆయనకి చెప్పడం మొదలు పెట్టాను, ఎలా అయినా ఒకటి కొనమని. "ఒక వేళ దారి తప్పితే మాత్రం ఏమయింది, కొత్త కొత్త ప్రదేశాలని చూసే అవకాసం వస్తుంది కదా, మనం ఏ పరిస్థుతల లో ఎక్కడ ఎలా ఉన్నామో అది ఆనందిచడం తెలియాలి" అంటూ ఆయన ఫిలాసఫీలు మొదలు పెడతారు. దానితో మేమిద్దరం నోరు మూసుకుంటూ ఉంటాము. చివరికి ఒక సారి రేడియో షాక్ లో చవగ్గా జి పి యస్ వస్తోందని కొనేసాము.
ఇక మాకు చాలా ధైర్యం వచ్చేసింది. ఇక ప్రపంచం లో మమ్మల్ని ఎవ్వరూ జయించా లేరని అనిపించేసింది. ఇక పక్కన గ్రోసెరీ కి వెళ్ళినా, ప్రతీ వారం వెళ్ళే గుడికైనా, అంటే పక్కన ఒక మైలు దూరం లో వున్నా జి పి యస్ వాడడం మొదలు పెట్టాము. అసలు సంగతి దానికి ఎంత పరిజ్ఞానం వుందో చూడడానికి. ఒక్కక్క సారి కావాలని కొంచం ముందుకు వెళ్ళిపోవడం, 'మేక్ ఏ యు టర్న్, మేక్ ఏ యు టర్న్" అని అది అంటూ వుంటే, 'షట్అప్ " అని మేము దానిని ముద్దు ముద్దుగా తిట్టడం లాంటివి జరిగాయి. అసలు సంగతేమిటంటే, హ్యూస్టన్ లో చాలా సంవత్స రాలుగా వుండడం వలన ఊరంతా బాగానే తెలుసు. కనుక బాగానే వుండేది.
మా కష్టాలు గట్టు ఎక్కేయి అనుకున్నాము.. అంటే ఇంక "నో మోర్ బఫరింగ్" అన్న మాట.
నిజం అనుకుంటున్నారా? అయితే.. ఇది చదవండి.
హ్యూస్టన్ చుట్టూ పక్కల వున్న వూళ్ళన్నీ హ్యూస్టన్ గానే అనుకుంటాము. అంటే షుగర్ ల్యాండ్, మిస్సోరి సిటీ, కేటి, వుడ్ లేన్డ్స్ వగైరా అన్నీ.. షుగర్ ల్యాండ్ అంతా ఎక్కువ మన భారతీయులే, అందులో తెలుగు వాళ్ళు చాలా ఎక్కువ మంది కూడా. అయితే అక్కడ సూపర్ సేట్యురేట్ అయిపోయాకా అంతా కేటి లో విస్తరించడం మొదలు పెట్టారు. నెలకి ఒకరో ఇద్దరో, 'కేటి లో ఇల్లు కొనుక్కున్నాము, గృహ ప్రవేశానికి తప్పకుండా రావాలి" అని పిలవడం మొదలయింది. తెలిసి తెలియని వాళ్ళ ఇంటికి ఎలాగా వెళ్ళాం, కానీ తప్పని సరివి నెలకి ఒకటి తగులుతోంది ఈ మధ్య. కొందరు, ఏదో ప్రత్యేక మైన పూజ, సత్యన్నారాయణ పూజ, సహస్ర శివ లింగ అర్చనా, అని చెప్పేసరికి, కొంచం దేముడు అంటే భక్తి మాట ఎలా వున్నా, భయం వుంటుంది కదా. కనుక వెళ్ళక తప్పడం లేదు. మా ఆయన గురుంచి ముందే చెప్పానుకదా.. ఎక్కడి కి వెళ్ళినా ఈ బఫరింగ్ వలన ఒక గంట ఆలస్యంగా వెళ్తూ ఉంటాము. ఇప్పుడు ఆ బాధ లేదు అని అనుకున్నాము. అయితే, కేటి కి వెళ్తే, మా అభిప్రాయం తప్పని తెలిసింది.
కేటి కొత్తగా డెవెలప్ అవుతోంది కదా, అందుకని మ్యాప్ లో లేని చోటికి, కొత్త ఇల్లు కడుతున్న ప్రాంతానికి వెళ్ళాలి. ఆ రోడ్లు కొత్తవి. అందుకని, ఒక్కొక్కసారి ఇంటర్నెట్ మ్యాప్ లోనే దొరికేవి కాదు వాళ్ళు చెప్పే చిరునామాలు, ఇక జి పి యస్ కి ఏమిటి దొరుకుతుంది? అప్పటికీ పిలిచినా వాళ్ళని ఫోన్ లో మాట్లాడుతూ వెళ్ళే వాళ్ళం. పూజలో వుండి వాళ్ళు ఎవరికో ఫోన్ అప్ప చెప్పితే, మన గతి అంతే.
ఒకసారి, ఇలానే ఒక డాక్టర్ కుటుంబం మమ్మల్ని 'హౌస్ వార్మింగ్" అంటూ పార్టీ కి పిలిచారు. మేము గిఫ్ట్ కూడా కొందామని, ఒక రెండు గంటలు ముందే బయలు దేరాము. దారిలో గిఫ్ట్ కొని, కార్ లోకి ఎక్కాము. అలవాటు ప్రకారం ముందుగానే ఇంటర్ నెట్ లో వాళ్ళు ఇచ్చిన డైరెక్షన్స్ తీసుకుని రాసుకున్నాను. కానీ, వీళ్ళు చెప్పినా వీధి పేరు దొరక లేదు. అందుకే, వాళ్ళని అడిగి, ఇంచు మించుగా, ఎలా వెళ్ళాలో నెట్ లో మ్యాప్ ద్వారా చూసుకున్నా. అది మర్చి పోకుండా, నాలుగు సార్లు ఎలా వుందో ఆ మాప్ ని వల్లె వేసుకున్నా. మా అబ్బాయి ఎందుకైనా మంచిదని డాక్టర్ గారి అడ్రస్ జి పి యస్ లో ఫీడ్ చెయ్యడానికి ప్రయత్నించాడు. కానీ, వాడి వల్ల కాలేదు. ఆ అడ్రస్ అందులో లేదు. అయినా కూడా, కనీసం ఎక్కడ మనం ఉన్నామో తెలుసుకో వచ్చు అని పట్టుకున్నాడు.
మేము గిఫ్ట్ పట్టుకున్నాకా, వెస్ట్ హైమర్ రోడ్ మీద వెళ్ళడం మొదలు పెట్టాము. వెస్ట్ పార్క్ టోల్వే మీద వెళ్ళడానికి మాకు ఈజీ పాస్ లేదు. డబ్బులు కట్టే య్యొచ్చు అంటే పరవాలేదు. కానీ మేము ఎక్కువ ఆ రోడ్ వాడం. అందువలన, మాకు ఈ జీ పాస్ తీసుకోలేదు. మెల్లగా, వెళ్ళవలసిన ఎక్జిట్ కి చేరుకున్నాము. అక్కడనుంచి మ్యాప్ ప్రకారం కుడి వైపు తిరిగి మూడు మైళ్ళు వెళ్ళాకా కేటి గాస్టన్ రోడ్ మీద వెళ్ళాలి. వెళ్ళాకా సింకో రాంచ్ రోడ్ వస్తుంది. అది దాటి, మరో రెండు మైళ్ళు తిన్నగా వెళ్తే, వాళ్ళ ఇల్లు లాస్ట్ న, ఒక ఎడం పక్కన తిరగ గానే దొరకాలి. ఉత్సాహంగా, మొదటిసారి ఎలాంటి అవస్థా పడకుండా, టైం కి వెళ్తున్నాము అని ఆనందం కలిగింది.
అనుకున్నది అనుకున్నట్టు జరగితే, ఇది మా జీవితం ఎలా అవుతుంది. అది మరపురాని సంఘటన కూడా అవదు.
కేటి గాస్టన్ రోడ్ మీద సింకో రాంచ్ వరకు వెళ్ళాము. అది తిన్నగా కంటిన్యూ అయింది. నా మెదడులో ఉంచుకున్న చిత్రం ప్రకారం, కొంచం కుడి పక్కకి వెళితే, అది మళ్ళీ కేటి గాస్టన్ పేరుతోనే, వెళ్ళాలి. దాని మీద రెండు మైళ్ళు వెళ్ళాలి. కానీ, ఈ రోడ్ తిన్నగా వెళ్తోంది. చిన్న అనుమానం మనసులో వచ్చింది. మా ఆయనతో అంటే, 'నీ మొహం, ఈ రోడ్ తిన్నగా వెళ్తూ వుంటే, కుడి పక్కకి వెళ్ళాలి అంటా వేంటి? నాతో వుండి, వుండి, నువ్వు కూడా నాలానే తయారు అవుతున్నావు" అన్నారు. నేను "ఎందుకైనా మంచిది, ఇక్కడ 'షల్ గ్యాస్ స్టేషన్' లో కనుక్కోకూడదా" అన్నాను. " నీకు చాదస్తం అని వినకుండా, ఆ రోడ్ మీద తిన్నగా పోనిచ్చారు. తీరా ఆ రోడ్ పావు మెయిల్ వెళ్లి రెండు గా చీలిపోయింది. కుడి పక్కన, అంతా చీకటి గానూ, ఏవీ ఇళ్ళూ అవి లేక ఖాళీగా వుండి. అయినా కుడి పక్క వెళ్లి, ఒక మెయిల్ వెళ్తే, అక్కడ రోడ్ డెడ్ ఎండ్ అయిపోయింది. దానితో యు టర్న్ తీసుకుని, మళ్ళీ కొనసాగించాము. కనీసం ఇప్పుడైనా వెనక్కి వెళ్లి, సింకో రాంచ్ మీద నేను చెప్పాను కదా, కుడిపక్క కి తిప్పమని అని గొడవ పెట్టాను. ఆయన వినకుండా, తిన్నగా.. అంటే ఇందాకా కుడిపక్క తిరిగాము కదా, ఇప్పుడు కేటి గాస్టన్ కి ఎడమ పక్క వైపు వున్న రోడ్ మీదకి వెళ్ళాము. అక్కడ చాలా ఇల్లు వున్నాయి కానీ, మాకు కావలిసిన యక్కా రోడ్ దొరక లేదు.
"నేను ముందే చెప్పానా, మ్యాప్ ప్రకారం, కుడి పక్కకి తిరగాలి" అని చెప్పా. నేను నేవిగేటర్ ని కదా. నాకు నా మీద నాకు చాలా నమ్మకం మరి.
దానితో మళ్ళీ తిరిగి షల్ గ్యాస్ స్టేషన్ దగ్గరికి వచ్చాము. నా మ్యాప్ ప్రకారం, మరో పావు మెయిల్ లోనే ఎడమ పక్క ఒక రోడ్ కేటి గాస్టన్ పేరుతోనే వుండాలి. కానీ, మూడు, నాలుగు మైళ్ళు వెళ్ళినా, ఒక్క రోడ్ రాలేదు. రెండు బ్రిడ్జి లు కూడా దాటాము. అయినా, ఆ పేరు రోడ్ రాలేదు. దానితో , మెల్లీ యు టర్న్ తీసుకున్నాము. మళ్ళీ షల్ గ్యాస్ స్టేషన్ దగ్గరికి వచ్చా. ఇక లాభం లేదని, అక్కడ గ్యాస్ పోయించుకుంటున్న ఒక భారతీయుడు కనిపించాడు. అతనిని సలహా అడిగాము. అతను వెంటనే, సింకో రాంచ్ మీద ఎడమ వైపు తిరిగి మూడు మైళ్ళు వెళ్తే స్ప్రింగ్ గ్రీన్ రోడ్ వస్తుంది, దాని మీద కుడి పక్క తిరిగి, మరేదో రోడ్ మీద ఎడమ పక్క తిరిగితే మేము అడుగుతున్నా యక్కా రోడ్ వస్తుందని చెప్పాడు. కానీ నేను ఓటమి అంత తొందరగా వప్పుకోనుగా. అందుకే అతనిని అడిగాను, అదేమిటి, మ్యాప్ లో ఇటువైపు రాసేరు అని. అతను, ఇక్కడ కొత్తగా డెవలప్ అవుతోంది కదా, రోజూ రోడ్స్ డైవెర్ట్ చేసేస్తున్నారు అని చెప్పాడు. బ్రతుకు జీవుడా అని, తిరిగి బయలు దేరాము.
సరే ఎలా అయితేనే, వల్ల ఇంటికి మరో పావు గంట లో చేరుకున్నాము. దారిలో, మరో కేటి గాస్టన్ రోడ్ దొరికింది. అది కూడా, ఒక అరమైలు వెళ్లి ఆగి పోయినట్టు బోర్డ్లు కనిపించాయి. కానీ అతను నమ్మకం కుదిరేటట్టు చెప్పడం తో , అతను చెప్పినట్టు వెళ్ళాము.
కార్ పార్క్ చేసి లోపాలకి వెళ్ళాము. మాలానే చాలా మంది అవస్థ పడ్డట్టు తరవాత తెలిసింది. అంతటితో కథ అయిపోయింది అనుకుంటున్నారా.. అబ్బే లేదు.
వ్రతం తరువాత, గుజరాతీ వాళ్ళు చెప్పినట్టు, భజన్, భోజన్ రెండూ పూర్తీ అయ్యాయి. ఇక ఇంటికి తిరిగి వెళ్ళాలి కదా మరి. మన ఇంటికి మనమే వెళ్ళలేమా అనుకున్నా. అయితే, జరిగిందేమిటంటే, ఈ అమెరికాలో, ఎందుకు అలా కడతారో తెలియదు కానీ, ప్రతీ కోలనీ ఒక పద్మ వ్యూహం లా కడుతూ వుంటారు. ఆ వ్యూహం లోంచి బయటికి రావడం అంత సులభం కాదు, మీకు బాగా ఆ కోలనీ తెలిస్తే తప్ప. అందులో మేము.. మాకా దారి తెలియదు. ఆ ప్రాంతం కొత్త, అదా కొత్త కోలనీ. అవన్నీ ఎలా వున్నా మా దగ్గర జి పి యస్ వుంది కదా. ఆ ధైర్యం తోనే ఆ మాత్రం వెళ్ళలేమా అనుకున్నాము.
నేను ఆయనతో, "ఇందాకా, కుడి వైపునుంచి వచ్చాము, కనుక యు టర్న్ తీసు కోండి" అన్నా.
ఏమీ అఖ్కర లేదు, పక్క రోడ్ మీద కుడి పక్క తిరుగుతా అన్నారు. "ఎందుకూ జి పి యస్ ఉందిగా" అన్నాడు మా వాడు. వెంటనే ఆన్ చేసి మా ఇంటి అడ్రస్, హోం కోసం నొక్కాడు. జి పి యస్, "సిగ్నల్ లాస్ట్, సిగ్నల్ లాస్ట్" అని చెప్పడం మొదలు పెట్టింది. "కాసేపు నోరు మూసుకోవే" అని ముద్దుగా కసిరాను.
చూస్తూ చూస్తూ ఉండగానే, అక్కడే నాలుగు చక్కర్లు కొట్టేరు. మళ్ళీ దారి తప్పేము. అసలు ఆ పద్మ వ్యూహం లోంచి ఎలా బయట పడాలో తెలియ లేదు. సింకో రాంచ్ దాకా వెళ్తే, మేము ఇంటికి వెళ్లి పోగలము. కానీఅక్కడి కి ఎలా వెళ్ళాలో తెలియలేదు. అక్కడ అక్కడే తిరుగుతూ అరగంట గడిచింది. ఈ లోగా, ఒక సారి సిగ్నల్ లాస్ట్ అనీ, మరో సారి మేక్ ఎ యు టర్న్ అనీ అరుస్తోంది జి పి యస్.
ఈ లోగా ఒక వింత జరిగింది. మమ్మల్ని ఎవరో వెంటాడుతున్నట్టు అనిపించింది. కొంచం మా ఆయన కార్ స్లో చేసారు. వెనుక నున్నా వాళ్ళు ఒక చెయ్యి ఊపి ముదుకు వెళ్లి మెల్లగా వెళ్ళ సాగారు. చేతితో వెంట రమ్మని చిన్నగా సైగ కూడా చేసారు. మాకు అర్ధం అయింది. మేము తప్పి పోయినట్టు, ఆ గృహ ప్రవేశానికి వచ్చిన ఒకరికి తెలిసి పోయి వుంటుంది. మాకు సహాయం చేసి, మాకు రోడ్ చూపించడానికి ఆ భగవంతుడు మాకోసం పంపిన దేవ దూత అనుకున్నాము. అతని వెంట వెళ్ళడం మొదలు పెట్టాము. ఆ కార్ లో మరొక వ్యక్తీ కూడా వున్నట్టు గ్రహించాము. కానీ చీకటిలో ఎవరు వున్నారో సరిగ్గా తెలియలేదు. కొంపదీసి వేరే జాతి వాళ్ళు మూలకి పట్టుకెళ్ళి తన్నారు కదా అన్నాను భయం భయం గా. లేదులే, భారతీయుల్లగానే వున్నారు అన్నారు ఆయన. ఆ కార్ ఒక ఇంటి ముందు ఆగింది. దూరం నుంచే కార్ గరాజ్ తెరిచారు. "ఇదేమిటి, వీళ్ళు ఇంటికి పట్టుకెళ్తున్నారు? " అన్నాను. మా ఇద్దరికీ నవ్వు వచ్చింది. వాళ్ళు భారతీయులే. కార్ దిగి గరాజ్ పైకి వచ్చి, నడుం మీద చేతులు వేసుకుని, మా కోసం ఎదురు చూడ సాగారు. పక్కకి కార్ ఆపి, మేము కార్ దిగాము. కనీసం ,వాళ్ళని దారి అడగ వచ్చని. వాళ్ళు మమ్మల్ని చూసి నివ్వెర పోయారు. మేము మెల్లగా వెళ్లి, మేము తప్పి పోయామని, వాళ్ళని దారి అడగ దానికి వచ్చామని చెబితే, పక పకా నవ్వ సాగారు. విషయం ఏమిటంటే, వాళ్ళు ఎవరినో, డిన్నర్ కి పిలిచారట. రావలిసిన వాళ్ళు తప్పి పోయి, అక్కడే తిరుగు తున్నారుట. వాళ్ళని కలిసి దగ్గర వుండి తీసుకుని వద్దమనుకుని బయలు దేరారుట. మేము వెతుక్కుంటున్నట్టు కనిపించగానే, వాళ్ళ స్నేహితులే అనుకుని, వారి వెంట తీసుకుని వెళ్ళారు. వారు నవ్వేసి, మాకు ఎలా వెళ్ళాలో చెబితే, మరో పడి నిముషాలలో, సింకో రాంచ్ మీదకు చేరుకున్నాము.
అక్కడినుంచి.. మా అంతట మేము ఇల్లు చేరుకొని, ' ఈ సారి కేటి లో ఎవరైనా పిలిస్తే నేను రాను' అని గట్టిగా మా ఆయనకి చెప్పేసా.. కానీ .. నిన్ననే ఒక పిలుపు వచ్చింది.. కేటి లోనే ఎవరో ఇల్లు కొనుక్కున్నారని.. తప్పదు... వెళ్ళాలి మరి.. సంఘ జీవులం కదా మరి.
మా ఆయన అర్జునుడు అంత గొప్పవారు కాదు కానీ, ఒక రకంగా సవ్యసాచి. అంటే, రెండు చేతులూ వాడుతున్నప్పుడు రెండింటిని ఒకే సామర్ధ్యంతో వాడగలరు, ఒక్క రాయడం తప్ప. మెకానికల్ ఇంజనీర్ గా వుండిఆ టూల్స్ రెండు చేతులతో ఒకే విధంగా వాడ గలగడం, అదృష్టమే. ఒక వేళ స్పూన్ కానీ, ఫోర్క్ కానీ ఉపయోగిస్తే, రెండు చేతులూ ఆయనకీ ప్రాబ్లం వుండదు. అసలు విషయం, ఆయనకీ కుడి ఎడమ కన్ఫ్యూజన్ వుంది. రెండు చేతులూ ఒకే సామర్ధ్యం వుండడం వలన, కుడి అని చెబితే ఎడమ వైపు తిరగడం, ఎడమ అంటే కుడి వైపు తిరగడం, చాలా రెగ్యులర్ గా చేసే వారు. ఒక్క రాయడం, అన్నం తినడం లాంటివి తప్ప, ఎప్పుడూ ప్రోబ్లమే. ముఖ్యంగా డ్రైవింగ్ చేస్తున్నప్పుడు. నేను ఎప్పుడూ నేవిగేటర్ గా వుంటాను. ఎక్కడికైనా దూర ప్రాంతాలు వెళ్లి నప్పుడు ముందు గానే ఇంటర్ నెట్ లోంచి డైరెక్షన్స్ తీసుకుని, నేను నేవిగేట్ చేస్తూ వుంటే, ఆయన డ్రైవ్ చేస్తారన్నమాట. అదిగో అప్పుడు మొదలవుతుంది ఈ బఫరింగ్. పైగా ఆయనకీ కొంచం పరధ్యానం కూడానూ, అంటే అబ్సేంట్ మైండెడ్ ప్రొఫెసర్ అన్న మాట. ఇంటి నుంచి బయలు దేరాకా, సగం దూరం వెళ్ళాకా "ఇంతకీ ఎక్కడికి వెళ్ళాలి" అని అడుగుతారు. అంటే, నాకు గుండెల్లో రాయి పడుతుంది.
ఒక హై వే తీసుకుని వెళ్తుంటే, ఇక ఎక్జిట్ వస్తోంది అంటే టైం కి ఎడమ పక్క రోడ్ మీద వుంది పోతారు. నాలుగు అయిదు మైళ్ళు ముందే చెప్పినా వినిపించుకోరు. ఒక్కొక్కసారి తిన్నగా వెళ్ళ వలసినప్పుడు, కుడి వైపు వున్న రోడ్ మీద వుండిపోయి. అది ఒక్కొక్క సారి ఎక్జిట్ అయిపోయి, మళ్ళీ హై వే జాయిన్ అవ్వడానికి గుండ్రం గుండ్రంగా తిరగవలసి వస్తుంది. టెక్సాస్ లో విషయం పరవాలేదు. ఫీడర్ పక్కనే వుంది, ఒక అరమైలు లో తిరిగి హై వే ఎక్కేయ్యవచ్చు. కానీ న్యూ జెర్సీ లాంటి చోట, ఆ ఎక్జిట్లు గుండ్రం గుండ్రంగా తిరిగి ఎక్కడికో పట్టుకు పోతాయి. తిరిగి హై వే ఎక్కడానికి ఒకటి రెండు గంటలు వెదుక్కోవలసి వస్తుంది. అది మరి బఫరింగ్ కాక ఏమిటి? ఉద్యోగ రీత్యా చాలా తిరగ వలసి వస్తుంది. మాకు తిరగడం కూడా సరదాయే ననుకోండి.
అయితే చాలా చాలా తమాషాలు ఎదురు అవుతూ వుంటాయి మాకు. కాలిఫోర్నియా స్టేట్ లో ఫ్రీవే జాయిన్ అవ్వాలంటే, అక్కడ వుండే బాణం గుర్తు భూమిలోకి చూపిస్తూ వుండేది. అంటే, గొయ్యి తీసి అందులోకి దూరాలా అన్నట్టు వుంటుంది. మిగతా చాలా స్టేట్స్ లో ఆకాశం లోకి వుండేది. ఆ బాణం గుర్తు చూసి కొంచం సేపు, ఆగి, అలోచించి జాయిన్ అవుతూ వుండేవాళ్ళం. కాక పోయినా ఏముంది, ఎక్జిట్లు వుంటాయి కదా..
న్యూ జెర్సీ లో, పరామాస్ అనే వూళ్ళో ఒక సారి మూడు నెలలు ఉండవలసి వచ్చింది. ఒక హోటల్ లో వుండేవాళ్ళం. మా ఆఫీసు పక్కనే బిల్డింగ్ లో వుండేది. రెండవ పక్కన ఒక మాల్ లో ఫుడ్ కోర్ట్ వుండేది. రోజూ అక్కడికి వెళ్లి తినవలసి వచ్చేది. ఆ హోటల్ కి కొన్ని వందల అడుగులలోనే, ఒక హై వే వుండేది. దానికి ఆవతలి వైపు పిజ్జా హట్ బోర్డ్ కనిపించేది. అక్కడికి వెళ్ళ లంటే, కార్ తీసి ఒక అయిదు మైళ్ళు వెళ్లి చుట్టూరా తిరిగి, పిజ్జా కోసం అరగంట ఆగి, మళ్ళీ అయిదు మైళ్ళు తిరిగి రావలసి వచ్చేది. అదీ, ఎక్జిట్ మిస్ అవ్వకుండా వుంటేనే. పిజ్జా హట్ వాడికి ఆర్డర్ ఇచ్చి రూం కి తెచ్చుకుందుకు ప్రయత్నించాము. కానీ, ఈ హోటల్ కి అయితే మేము రాము అని ఖచ్చితంగా చెప్పేసే వారు. ఆఖరున, మూడు నెలలు తరవాత, మేము వెళ్లి పోయే టప్పుడు తెలిసింది, మేమున్న హోటల్ పక్కన మాల్ లోంచి ఆ పిజ్జా హట్ కి వెళ్ళడానికి దగ్గర దోవ వున్నట్టు.
మా అబ్బాయి కి కొంచం ఓపిక తక్కువ. చిన్నవాడు కదా.. చాలా మంది పిల్లలు కన్నా పరవాలేదు. ప్రతీ సారీ దారి తప్పినప్పుడు వాడు, "ఒక జి పి యస్ కొన కూడదూ? ఈ బాధలు వుండవు కదా" అని విసుక్కుంటూ ఉంటాడు. నేను కూడా ఆయనకి చెప్పడం మొదలు పెట్టాను, ఎలా అయినా ఒకటి కొనమని. "ఒక వేళ దారి తప్పితే మాత్రం ఏమయింది, కొత్త కొత్త ప్రదేశాలని చూసే అవకాసం వస్తుంది కదా, మనం ఏ పరిస్థుతల లో ఎక్కడ ఎలా ఉన్నామో అది ఆనందిచడం తెలియాలి" అంటూ ఆయన ఫిలాసఫీలు మొదలు పెడతారు. దానితో మేమిద్దరం నోరు మూసుకుంటూ ఉంటాము. చివరికి ఒక సారి రేడియో షాక్ లో చవగ్గా జి పి యస్ వస్తోందని కొనేసాము.
ఇక మాకు చాలా ధైర్యం వచ్చేసింది. ఇక ప్రపంచం లో మమ్మల్ని ఎవ్వరూ జయించా లేరని అనిపించేసింది. ఇక పక్కన గ్రోసెరీ కి వెళ్ళినా, ప్రతీ వారం వెళ్ళే గుడికైనా, అంటే పక్కన ఒక మైలు దూరం లో వున్నా జి పి యస్ వాడడం మొదలు పెట్టాము. అసలు సంగతి దానికి ఎంత పరిజ్ఞానం వుందో చూడడానికి. ఒక్కక్క సారి కావాలని కొంచం ముందుకు వెళ్ళిపోవడం, 'మేక్ ఏ యు టర్న్, మేక్ ఏ యు టర్న్" అని అది అంటూ వుంటే, 'షట్అప్ " అని మేము దానిని ముద్దు ముద్దుగా తిట్టడం లాంటివి జరిగాయి. అసలు సంగతేమిటంటే, హ్యూస్టన్ లో చాలా సంవత్స రాలుగా వుండడం వలన ఊరంతా బాగానే తెలుసు. కనుక బాగానే వుండేది.
మా కష్టాలు గట్టు ఎక్కేయి అనుకున్నాము.. అంటే ఇంక "నో మోర్ బఫరింగ్" అన్న మాట.
నిజం అనుకుంటున్నారా? అయితే.. ఇది చదవండి.
హ్యూస్టన్ చుట్టూ పక్కల వున్న వూళ్ళన్నీ హ్యూస్టన్ గానే అనుకుంటాము. అంటే షుగర్ ల్యాండ్, మిస్సోరి సిటీ, కేటి, వుడ్ లేన్డ్స్ వగైరా అన్నీ.. షుగర్ ల్యాండ్ అంతా ఎక్కువ మన భారతీయులే, అందులో తెలుగు వాళ్ళు చాలా ఎక్కువ మంది కూడా. అయితే అక్కడ సూపర్ సేట్యురేట్ అయిపోయాకా అంతా కేటి లో విస్తరించడం మొదలు పెట్టారు. నెలకి ఒకరో ఇద్దరో, 'కేటి లో ఇల్లు కొనుక్కున్నాము, గృహ ప్రవేశానికి తప్పకుండా రావాలి" అని పిలవడం మొదలయింది. తెలిసి తెలియని వాళ్ళ ఇంటికి ఎలాగా వెళ్ళాం, కానీ తప్పని సరివి నెలకి ఒకటి తగులుతోంది ఈ మధ్య. కొందరు, ఏదో ప్రత్యేక మైన పూజ, సత్యన్నారాయణ పూజ, సహస్ర శివ లింగ అర్చనా, అని చెప్పేసరికి, కొంచం దేముడు అంటే భక్తి మాట ఎలా వున్నా, భయం వుంటుంది కదా. కనుక వెళ్ళక తప్పడం లేదు. మా ఆయన గురుంచి ముందే చెప్పానుకదా.. ఎక్కడి కి వెళ్ళినా ఈ బఫరింగ్ వలన ఒక గంట ఆలస్యంగా వెళ్తూ ఉంటాము. ఇప్పుడు ఆ బాధ లేదు అని అనుకున్నాము. అయితే, కేటి కి వెళ్తే, మా అభిప్రాయం తప్పని తెలిసింది.
కేటి కొత్తగా డెవెలప్ అవుతోంది కదా, అందుకని మ్యాప్ లో లేని చోటికి, కొత్త ఇల్లు కడుతున్న ప్రాంతానికి వెళ్ళాలి. ఆ రోడ్లు కొత్తవి. అందుకని, ఒక్కొక్కసారి ఇంటర్నెట్ మ్యాప్ లోనే దొరికేవి కాదు వాళ్ళు చెప్పే చిరునామాలు, ఇక జి పి యస్ కి ఏమిటి దొరుకుతుంది? అప్పటికీ పిలిచినా వాళ్ళని ఫోన్ లో మాట్లాడుతూ వెళ్ళే వాళ్ళం. పూజలో వుండి వాళ్ళు ఎవరికో ఫోన్ అప్ప చెప్పితే, మన గతి అంతే.
ఒకసారి, ఇలానే ఒక డాక్టర్ కుటుంబం మమ్మల్ని 'హౌస్ వార్మింగ్" అంటూ పార్టీ కి పిలిచారు. మేము గిఫ్ట్ కూడా కొందామని, ఒక రెండు గంటలు ముందే బయలు దేరాము. దారిలో గిఫ్ట్ కొని, కార్ లోకి ఎక్కాము. అలవాటు ప్రకారం ముందుగానే ఇంటర్ నెట్ లో వాళ్ళు ఇచ్చిన డైరెక్షన్స్ తీసుకుని రాసుకున్నాను. కానీ, వీళ్ళు చెప్పినా వీధి పేరు దొరక లేదు. అందుకే, వాళ్ళని అడిగి, ఇంచు మించుగా, ఎలా వెళ్ళాలో నెట్ లో మ్యాప్ ద్వారా చూసుకున్నా. అది మర్చి పోకుండా, నాలుగు సార్లు ఎలా వుందో ఆ మాప్ ని వల్లె వేసుకున్నా. మా అబ్బాయి ఎందుకైనా మంచిదని డాక్టర్ గారి అడ్రస్ జి పి యస్ లో ఫీడ్ చెయ్యడానికి ప్రయత్నించాడు. కానీ, వాడి వల్ల కాలేదు. ఆ అడ్రస్ అందులో లేదు. అయినా కూడా, కనీసం ఎక్కడ మనం ఉన్నామో తెలుసుకో వచ్చు అని పట్టుకున్నాడు.
మేము గిఫ్ట్ పట్టుకున్నాకా, వెస్ట్ హైమర్ రోడ్ మీద వెళ్ళడం మొదలు పెట్టాము. వెస్ట్ పార్క్ టోల్వే మీద వెళ్ళడానికి మాకు ఈజీ పాస్ లేదు. డబ్బులు కట్టే య్యొచ్చు అంటే పరవాలేదు. కానీ మేము ఎక్కువ ఆ రోడ్ వాడం. అందువలన, మాకు ఈ జీ పాస్ తీసుకోలేదు. మెల్లగా, వెళ్ళవలసిన ఎక్జిట్ కి చేరుకున్నాము. అక్కడనుంచి మ్యాప్ ప్రకారం కుడి వైపు తిరిగి మూడు మైళ్ళు వెళ్ళాకా కేటి గాస్టన్ రోడ్ మీద వెళ్ళాలి. వెళ్ళాకా సింకో రాంచ్ రోడ్ వస్తుంది. అది దాటి, మరో రెండు మైళ్ళు తిన్నగా వెళ్తే, వాళ్ళ ఇల్లు లాస్ట్ న, ఒక ఎడం పక్కన తిరగ గానే దొరకాలి. ఉత్సాహంగా, మొదటిసారి ఎలాంటి అవస్థా పడకుండా, టైం కి వెళ్తున్నాము అని ఆనందం కలిగింది.
అనుకున్నది అనుకున్నట్టు జరగితే, ఇది మా జీవితం ఎలా అవుతుంది. అది మరపురాని సంఘటన కూడా అవదు.
కేటి గాస్టన్ రోడ్ మీద సింకో రాంచ్ వరకు వెళ్ళాము. అది తిన్నగా కంటిన్యూ అయింది. నా మెదడులో ఉంచుకున్న చిత్రం ప్రకారం, కొంచం కుడి పక్కకి వెళితే, అది మళ్ళీ కేటి గాస్టన్ పేరుతోనే, వెళ్ళాలి. దాని మీద రెండు మైళ్ళు వెళ్ళాలి. కానీ, ఈ రోడ్ తిన్నగా వెళ్తోంది. చిన్న అనుమానం మనసులో వచ్చింది. మా ఆయనతో అంటే, 'నీ మొహం, ఈ రోడ్ తిన్నగా వెళ్తూ వుంటే, కుడి పక్కకి వెళ్ళాలి అంటా వేంటి? నాతో వుండి, వుండి, నువ్వు కూడా నాలానే తయారు అవుతున్నావు" అన్నారు. నేను "ఎందుకైనా మంచిది, ఇక్కడ 'షల్ గ్యాస్ స్టేషన్' లో కనుక్కోకూడదా" అన్నాను. " నీకు చాదస్తం అని వినకుండా, ఆ రోడ్ మీద తిన్నగా పోనిచ్చారు. తీరా ఆ రోడ్ పావు మెయిల్ వెళ్లి రెండు గా చీలిపోయింది. కుడి పక్కన, అంతా చీకటి గానూ, ఏవీ ఇళ్ళూ అవి లేక ఖాళీగా వుండి. అయినా కుడి పక్క వెళ్లి, ఒక మెయిల్ వెళ్తే, అక్కడ రోడ్ డెడ్ ఎండ్ అయిపోయింది. దానితో యు టర్న్ తీసుకుని, మళ్ళీ కొనసాగించాము. కనీసం ఇప్పుడైనా వెనక్కి వెళ్లి, సింకో రాంచ్ మీద నేను చెప్పాను కదా, కుడిపక్క కి తిప్పమని అని గొడవ పెట్టాను. ఆయన వినకుండా, తిన్నగా.. అంటే ఇందాకా కుడిపక్క తిరిగాము కదా, ఇప్పుడు కేటి గాస్టన్ కి ఎడమ పక్క వైపు వున్న రోడ్ మీదకి వెళ్ళాము. అక్కడ చాలా ఇల్లు వున్నాయి కానీ, మాకు కావలిసిన యక్కా రోడ్ దొరక లేదు.
"నేను ముందే చెప్పానా, మ్యాప్ ప్రకారం, కుడి పక్కకి తిరగాలి" అని చెప్పా. నేను నేవిగేటర్ ని కదా. నాకు నా మీద నాకు చాలా నమ్మకం మరి.
దానితో మళ్ళీ తిరిగి షల్ గ్యాస్ స్టేషన్ దగ్గరికి వచ్చాము. నా మ్యాప్ ప్రకారం, మరో పావు మెయిల్ లోనే ఎడమ పక్క ఒక రోడ్ కేటి గాస్టన్ పేరుతోనే వుండాలి. కానీ, మూడు, నాలుగు మైళ్ళు వెళ్ళినా, ఒక్క రోడ్ రాలేదు. రెండు బ్రిడ్జి లు కూడా దాటాము. అయినా, ఆ పేరు రోడ్ రాలేదు. దానితో , మెల్లీ యు టర్న్ తీసుకున్నాము. మళ్ళీ షల్ గ్యాస్ స్టేషన్ దగ్గరికి వచ్చా. ఇక లాభం లేదని, అక్కడ గ్యాస్ పోయించుకుంటున్న ఒక భారతీయుడు కనిపించాడు. అతనిని సలహా అడిగాము. అతను వెంటనే, సింకో రాంచ్ మీద ఎడమ వైపు తిరిగి మూడు మైళ్ళు వెళ్తే స్ప్రింగ్ గ్రీన్ రోడ్ వస్తుంది, దాని మీద కుడి పక్క తిరిగి, మరేదో రోడ్ మీద ఎడమ పక్క తిరిగితే మేము అడుగుతున్నా యక్కా రోడ్ వస్తుందని చెప్పాడు. కానీ నేను ఓటమి అంత తొందరగా వప్పుకోనుగా. అందుకే అతనిని అడిగాను, అదేమిటి, మ్యాప్ లో ఇటువైపు రాసేరు అని. అతను, ఇక్కడ కొత్తగా డెవలప్ అవుతోంది కదా, రోజూ రోడ్స్ డైవెర్ట్ చేసేస్తున్నారు అని చెప్పాడు. బ్రతుకు జీవుడా అని, తిరిగి బయలు దేరాము.
సరే ఎలా అయితేనే, వల్ల ఇంటికి మరో పావు గంట లో చేరుకున్నాము. దారిలో, మరో కేటి గాస్టన్ రోడ్ దొరికింది. అది కూడా, ఒక అరమైలు వెళ్లి ఆగి పోయినట్టు బోర్డ్లు కనిపించాయి. కానీ అతను నమ్మకం కుదిరేటట్టు చెప్పడం తో , అతను చెప్పినట్టు వెళ్ళాము.
కార్ పార్క్ చేసి లోపాలకి వెళ్ళాము. మాలానే చాలా మంది అవస్థ పడ్డట్టు తరవాత తెలిసింది. అంతటితో కథ అయిపోయింది అనుకుంటున్నారా.. అబ్బే లేదు.
వ్రతం తరువాత, గుజరాతీ వాళ్ళు చెప్పినట్టు, భజన్, భోజన్ రెండూ పూర్తీ అయ్యాయి. ఇక ఇంటికి తిరిగి వెళ్ళాలి కదా మరి. మన ఇంటికి మనమే వెళ్ళలేమా అనుకున్నా. అయితే, జరిగిందేమిటంటే, ఈ అమెరికాలో, ఎందుకు అలా కడతారో తెలియదు కానీ, ప్రతీ కోలనీ ఒక పద్మ వ్యూహం లా కడుతూ వుంటారు. ఆ వ్యూహం లోంచి బయటికి రావడం అంత సులభం కాదు, మీకు బాగా ఆ కోలనీ తెలిస్తే తప్ప. అందులో మేము.. మాకా దారి తెలియదు. ఆ ప్రాంతం కొత్త, అదా కొత్త కోలనీ. అవన్నీ ఎలా వున్నా మా దగ్గర జి పి యస్ వుంది కదా. ఆ ధైర్యం తోనే ఆ మాత్రం వెళ్ళలేమా అనుకున్నాము.
నేను ఆయనతో, "ఇందాకా, కుడి వైపునుంచి వచ్చాము, కనుక యు టర్న్ తీసు కోండి" అన్నా.
ఏమీ అఖ్కర లేదు, పక్క రోడ్ మీద కుడి పక్క తిరుగుతా అన్నారు. "ఎందుకూ జి పి యస్ ఉందిగా" అన్నాడు మా వాడు. వెంటనే ఆన్ చేసి మా ఇంటి అడ్రస్, హోం కోసం నొక్కాడు. జి పి యస్, "సిగ్నల్ లాస్ట్, సిగ్నల్ లాస్ట్" అని చెప్పడం మొదలు పెట్టింది. "కాసేపు నోరు మూసుకోవే" అని ముద్దుగా కసిరాను.
చూస్తూ చూస్తూ ఉండగానే, అక్కడే నాలుగు చక్కర్లు కొట్టేరు. మళ్ళీ దారి తప్పేము. అసలు ఆ పద్మ వ్యూహం లోంచి ఎలా బయట పడాలో తెలియ లేదు. సింకో రాంచ్ దాకా వెళ్తే, మేము ఇంటికి వెళ్లి పోగలము. కానీఅక్కడి కి ఎలా వెళ్ళాలో తెలియలేదు. అక్కడ అక్కడే తిరుగుతూ అరగంట గడిచింది. ఈ లోగా, ఒక సారి సిగ్నల్ లాస్ట్ అనీ, మరో సారి మేక్ ఎ యు టర్న్ అనీ అరుస్తోంది జి పి యస్.
ఈ లోగా ఒక వింత జరిగింది. మమ్మల్ని ఎవరో వెంటాడుతున్నట్టు అనిపించింది. కొంచం మా ఆయన కార్ స్లో చేసారు. వెనుక నున్నా వాళ్ళు ఒక చెయ్యి ఊపి ముదుకు వెళ్లి మెల్లగా వెళ్ళ సాగారు. చేతితో వెంట రమ్మని చిన్నగా సైగ కూడా చేసారు. మాకు అర్ధం అయింది. మేము తప్పి పోయినట్టు, ఆ గృహ ప్రవేశానికి వచ్చిన ఒకరికి తెలిసి పోయి వుంటుంది. మాకు సహాయం చేసి, మాకు రోడ్ చూపించడానికి ఆ భగవంతుడు మాకోసం పంపిన దేవ దూత అనుకున్నాము. అతని వెంట వెళ్ళడం మొదలు పెట్టాము. ఆ కార్ లో మరొక వ్యక్తీ కూడా వున్నట్టు గ్రహించాము. కానీ చీకటిలో ఎవరు వున్నారో సరిగ్గా తెలియలేదు. కొంపదీసి వేరే జాతి వాళ్ళు మూలకి పట్టుకెళ్ళి తన్నారు కదా అన్నాను భయం భయం గా. లేదులే, భారతీయుల్లగానే వున్నారు అన్నారు ఆయన. ఆ కార్ ఒక ఇంటి ముందు ఆగింది. దూరం నుంచే కార్ గరాజ్ తెరిచారు. "ఇదేమిటి, వీళ్ళు ఇంటికి పట్టుకెళ్తున్నారు? " అన్నాను. మా ఇద్దరికీ నవ్వు వచ్చింది. వాళ్ళు భారతీయులే. కార్ దిగి గరాజ్ పైకి వచ్చి, నడుం మీద చేతులు వేసుకుని, మా కోసం ఎదురు చూడ సాగారు. పక్కకి కార్ ఆపి, మేము కార్ దిగాము. కనీసం ,వాళ్ళని దారి అడగ వచ్చని. వాళ్ళు మమ్మల్ని చూసి నివ్వెర పోయారు. మేము మెల్లగా వెళ్లి, మేము తప్పి పోయామని, వాళ్ళని దారి అడగ దానికి వచ్చామని చెబితే, పక పకా నవ్వ సాగారు. విషయం ఏమిటంటే, వాళ్ళు ఎవరినో, డిన్నర్ కి పిలిచారట. రావలిసిన వాళ్ళు తప్పి పోయి, అక్కడే తిరుగు తున్నారుట. వాళ్ళని కలిసి దగ్గర వుండి తీసుకుని వద్దమనుకుని బయలు దేరారుట. మేము వెతుక్కుంటున్నట్టు కనిపించగానే, వాళ్ళ స్నేహితులే అనుకుని, వారి వెంట తీసుకుని వెళ్ళారు. వారు నవ్వేసి, మాకు ఎలా వెళ్ళాలో చెబితే, మరో పడి నిముషాలలో, సింకో రాంచ్ మీదకు చేరుకున్నాము.
అక్కడినుంచి.. మా అంతట మేము ఇల్లు చేరుకొని, ' ఈ సారి కేటి లో ఎవరైనా పిలిస్తే నేను రాను' అని గట్టిగా మా ఆయనకి చెప్పేసా.. కానీ .. నిన్ననే ఒక పిలుపు వచ్చింది.. కేటి లోనే ఎవరో ఇల్లు కొనుక్కున్నారని.. తప్పదు... వెళ్ళాలి మరి.. సంఘ జీవులం కదా మరి.
Maa Canberra vachheyandi, boledantha buffering chesukovachhu. ikkada suburbs nundi parliament varaku anni circles, circuits lone untaayi.
ReplyDeleteFirst time oka vizagite blogger ni choodatam so feeling like met an good old friend. Mee blogs anni okke saari chdivesaanu. Nenu kooda putti perigindi , studies anni Vizag lone.