Thursday, August 19, 2010

పేరు గొప్ప వూరు .....

పేరు గొప్ప వూరు .......

ఊహ ఎప్పుడూ నిజం కన్నా అందంగా వుంటుంది. ఊహలకు హద్దులు వుండవు. దేని గురించి అయినా ముందుగా వింటే, దాని గురించిన వూహలు నిజాన్ని అధిగమించి వుండి, తీరా నిజాన్ని చూసే సరికి మన ఎక్స్ పెక్టేషన్స్ కి చాలా దూరం గా వుండి చాలా డిసప్పాయింట్ మెంట్ కలుగు తుంది.

రెండు వేల కన్నా తక్కువ జనాభా వున్న పల్లెటూళ్ళో పుట్టాను నేను. మా నాన్న గారి ఉద్యోగ రీత్యా, ట్రాన్స్ ఫర్స్ వలన ఏ ఊళ్ళోనూ ఎక్కువ కాలం ఉండకుండా తిరుగుతూ వుండేవాళ్ళం. చివరికి మా చదువు రీత్యా, మా అన్నయ్యని నన్నూ విశాఖ పట్నం లో ఉంచారు. నాకు చాలా ఇంచుమించు పెళ్లి అయ్యేవరకూ కూడా తెలిసిన పెద్ద వూరు విశాఖపట్నమే. ఒక సారి హైదరాబాద్ వెళ్ళవలసి వచ్చింది. కానీ రెండు మూడు రోజుల కంటే అక్కడ ఉండక పోవడం వలన, అంత పెద్దగా ఏ అభిప్రాయం ఏర్పరుచుకోలేదు. హైదరాబాద్ మాత్రం చాలా పెద్ద సిటీ. దానిని ఎవరూ కాదనలేరు.
నేను హై స్కూల్ లో చదివినప్పుడు మా క్లాసు లో కొందరు విజయనగరం నుంచి వచ్చిన అమ్మాయిలు వుండేవారు. వాళ్ళు విశాఖపట్నం రావడం వలన వారు జీవితంలో ఏదో కోల్పోయినట్లు మాట్లాడేవారు. విజయనగరం పేరు చెప్పినప్పుడు వారి కళ్ళల్లో ఒకరకమైన ఆనందం, కించిత్ గర్వం కూడా కనిపించేది. నాకైతే చెప్పొద్దూ, విజయనగర సామ్రాజ్యం చరిత్ర చదివి వున్నానేమో కొంచం అసూయ కలిగేది. విశాఖపట్నం దగ్గరి విజయనగరం, హంపి విజయనగరం వేరు వేరు అని అప్పట్లో నాకు తెలియదు. పైగా వాళ్ళు రాజుగారి కోట గురించి కూడా చెప్పేవారు. పెద్దయ్యాకా, వుద్యోగం చేసి, డబ్బులు బాగా సంపాదించి ఆ విజయనగరం చూడాలని చాలా అనుకునేదాన్ని. కొన్నాళ్ళకి ఆ విషయం మర్చిపోయా, మా అన్నయ్యకి విజయనగరం లో స్టేట్ బ్యాంకు లో కోట బ్రాంచ్ లో వుద్యోగం వచ్చేదాకా. అప్పుడు చిన్న ఆశ మొదలయింది. ఎలాగైనా విజయనగరం చూడొచ్చని.

మా అన్నయ్య, సోమవారం జాయిన్ అయ్యి, శనివారం వచ్చేసాడు. వస్తూనే, "హమ్మో, నాకు దోమతెర ఒకటి అర్జెంటు గా కావాలి. అక్కడ విజయ నగరం అందరికి బోద కాళ్ళు. మరో నెల తిరక్కుండానే, నా కాళ్ళు కూడా అలా అయిపోతాయని భయం వేస్తోంది" అని చెప్పాడు. వాడు అసలే సున్నితం. ఎప్పుడూ ఏ వో పత్యాలు చేస్తూనే ఉంటాడు. మా అమ్మమ్మ వాడిని 'నిత్య బాలింత' అని వేళా కోళం చేస్తూ వుండేది.
శనివారం సాయకాలమే, బజారుకి వెళ్లి వెంటనే ఒక దోమ తేరా, కొన్ని మస్కిటో కోయిల్స్ కొని పట్టుకుని వచ్చాము.
"కోట ఎలా వుంటుంది రా" అని చాలా కుతూహలం గా అడిగాను. అందులో విమెన్స్ కాలేజీ వుంది.
"ఒకసారి వచ్చి చూడు నీకే తెలుస్తుంది , అదొక పెద్ద పల్లెటూరు " అన్నాడు విసుగ్గా. వీడొకడు. చిన్నప్పటినుంచి అంటే. నేను చిన్నదాన్ని అయినా, అమ్మ నాన్న గార్లకు దూరంగా వున్నా ఎంతో ధైర్యంగా వుండేదాన్ని. వాడు బెంగ పెట్టుకుని జ్వరం తెచ్చేసుకునే వాడు. ఇప్పుడూ మమ్మల్ని వదలి ఉండలేక అలా అంటున్నాడేమో అనుకున్నా. మరో రెండు వారాలు పోయాకా నేను అమ్మ వెళ్ళాము, ఆ మహా నగరాన్ని చూడ దానికి. వెళ్ళాకా తెలిసింది అది నిజంగానే పెద్ద పల్లెటూరని.
ఇక పెళ్లి అయ్యాకా అంటారా, మా ఆయన పదేళ్ళు వచ్చేవరకూ ఆ విజయనగరం మహా పట్టణం లో ఉన్నారుట. రిటైర్ మెంట్ వయసు వస్తున్నా, ఇప్పటికీ ఆ విజయనగరం కబుర్లే. ఆ తరువాత విశాఖ పట్నం లో పాతిక సంవత్సరాలున్నా, ఈ నాటికీ ఆ విజయనగరం గొప్పదనం ఇప్పటికీ వింటూ నా చెవులు చిల్లులు పడుతూ వుంటాయి.

మా ఆయన విజయనగరం లో వున్నప్ప్దుడు ఒక సారి మంత్రి, బ్రహ్మనంద రెడ్డి గారు, వస్తున్నారని విని, ఎంతో కుతూహలంగా, చక్కగా తయారయి, ఎండలో మాడుకుంటూ వెళ్ళి నాలుగు గంటలు ఎదురుచూసి వచ్చారుట. మా అత్తగారు, కాలికి దెబ్బ తగిలింది, వెళ్ళొద్దు అంటే వినకుండా వెళ్ళారుట. తిరిగి వచ్చి, వాడేమి మంత్రి, చి చీ, ఒక కత్తి లేదు, కిరీటం పెట్టుకోలేదు, అనేసి ఆడుకుందుకు వెళ్ళిపోయారుట.

ఇక విజయనగరం ఘోష ఇలా వుండగా, మా ఆయన మేనత్త గారి వూరు కాకినాడ. వారి అబ్బాయి మా ఆడబడుచు మొగుడు. ఇక వీరింటి నుంచి ఎవరు మా ఇంటికి వచ్చినా కాకినాడ గురించి వర్ణనలు. మా నాన్నగారు కాకి నాడ కాలేజీ లో చదువుకున్నారు. కొంచం కాకినాడ కళలల గురించి చాలా గొప్ప గానే విన్నాను. అక్కడి వంకాయలు కాస్త ఉప్పు కారం చల్లి, స్టవ్ దూరం నుంచి చూపించి తినెయ్య వచ్చుట. అంత బాగుంటాయట. అక్కడ బాబాయి హోటల్ లో పెసరట్టు, వేడి వేడి ఇడ్లీలు, అల్లం పచ్చడి తినక పోతే, జీవితం వేస్ట్ ట. అలానే, బుట్ట భోజనం ట.. అదేమిటో నాకైతే అంతుపట్ట లేదు. కాకి నాడ కాజాలు ఎలానూ ఫేమస్ కదా.. నాకు తెలిసి ఆడవాళ్ళ గొంతుతో పాడే బాబ్జి మాత్రం బాగా తెలుసు. ఎలా అయినా, రిటైర్ అయ్యాకా, ఆ కాకినాడ లో సెటిల్ అయిపోతే బాగుంటుందని ఒక డెసిషన్ కి వచ్చాశా. అదే మాట, ఒక సారి మా అమ్మతో అంటే, ఫకాలున నవ్వింది. ఒకసారైనా వెళ్ళావా అని అడిగింది. లేదన్నాను. మరి వెళ్ళకుండానే అలా ఎలా అనుకుంటున్నావు అని అడిగింది. " ఏమో అమ్మా అందరూ చెప్పే విధానం చూస్తే అలా అనిపించింది" అన్నా. ఒకసారి వెళ్లిరా అంది.
మరో మూడు నెలల్లోనే కాకినాడ వెళ్ళే అదృష్టం పట్టేసింది. మా ఆయన, నేను మా అబ్బాయిని తీసుకుని కార్ లో వెళ్ళాము. డ్రైవర్ కి ఈ వూళ్ళన్నీ బాగా తిరిగిన వాడు. అందుకే మేము కొత్త వూళ్ళో పెద్దగా అవస్థ పడనవసరం లేదు. ఆ వూళ్ళో వున్న పెద్ద హోటల్ లో దిగాము. నా దృష్టిలో పెద్దది కాదు. ఆవూళ్ళో అదే పెద్దదని చెప్పారు. మానస సరోవర్ ట. నాకైతే, అదే ఒక పెద్ద డిస ప్పాయింట్ మెంట్. నేను అప్పటికే, చాలా దేశాలు తిరిగేసాను. ముంబాయి, కలకత్తా లే కాకుండా, యూరప్, ఫార్ ఈస్టర్న్ దేశాలు, చుట్టు ప్రక్కన కొలంబో, బంగ్లాదేశ్ లాంటి చాలా ప్రాంతాలు తిరిగాను. మా డ్రైవర్ రాత్రి పూట కళ్ళు కనిపించవు. వాడికి అప్పటికే ఎనభై ఏళ్ళు ఉంటాయేమో. కానీ మా ఆయనకి వాడంటే చాలా గురి. నాకైతే వాడికి కళ్ళు సరిగా కనిపించ వని భయం. అంతె కాదు, ఏ వూరు వెళ్ళినా, వాడికి ఆ వూళ్ళో ఓ ఫ్యామిలీ వుందని రాత్రి అయ్యేసరికి వెళ్లి పోతూ ఉండేవాడు. అందుకని తొందరగా పనులు కానిచ్చి, సాయకాలం అయిదు గంటలకి వూరు చూడ డానికి బయలు దేరాము. వూరులో మంచి బజారు చూపించామన్నాము. వాడు, మనం ఉన్నదే బజారు అన్నాడు. సరే అంటా తిప్పి చూపించామన్నాము. మరో పడి నిముషాల్లో వూరు చివరకి వచ్చేసాము అన్నాడు. ఒకే, రెండోవ వైపు చూపించు అన్నాము. వాడు పక్క వీధిలోకి తిప్పి, ఇది గుడి వీధి అన్నాడు. ఓహో అలానా అన్నము. మరో పావు గంటలో వూరు రెండవ చివరకి తీసుకుని వెళ్ళాడు. అంతే ఇంక అంత కంటే చూడడానికి ఈ వూళ్ళో ఏమీ లేదన్నాడు. వాడు దొంగ వెధవ, చూపించడానికి బద్ధకిస్తున్నాడు అనుకున్నాము. సరేలే, వాడిని పంపేసి, మేమే కారు డ్రైవ్ చేసుకుని తిరగడం మొదలు పెట్టాము. ఎంత తిరిగినా, "అబ్భా" అని పించే విషయం మాకేమీ కనిపించలేదు. భోజనం ఒక హోటల్ లో తిన్నాము. అదీ అంతంత మాత్రమే. ఇంక అక్కడ చూడడానికి సముద్రమే వుంది కదా.. పైగా మా అయన వచ్చిన పనే షిప్పింగ్ పని. కాలిఫోర్నియా అఫ్ ది ఈస్ట్ అని పేరు పడ్డ విశాఖపట్నం నుంచి వచ్చిన నాకు కాకినాడ సముద్రం లో అందాలేమి ఎక్కువగా కనిపించలేదు. ఇక బాబాయ్ హోటల్ కి వెళ్ళాము. అదొక రేకుల షెడ్ అంతే.. టిఫిన్స్ రుచిగానే వున్నాయి. విషయం, అవి తినక పోతే జీవితం వేస్ట్ అని మాత్రం అనిపించలేదు. అంతకన్నా నేను బాగానే చేస్తాను అనిపించింది. పని అయిపోయాకా, విశాఖపట్నం వెళ్ళిపోతూ, మధ్యలో నా పుట్టింటికి వెళ్లి, మా అమ్మతో చెప్పా కాకినాడ వెళ్లి వస్తున్నామని. 'ఆహా, చూసావా? మీ రిటైర్ మెంట్ అక్కడేనా అని అడిగింది పకపకా నవ్వుతూ మా అమ్మ. నేనూ నవ్వేసాను..

ఈ కాకినాడ, విజయనగరం గొప్పలు, ఇన్నాళ్ళైనా, ఎక్కడో ఒకచోట ఈ రోజుకీ వింటూనే వున్నా. నాకు ఆశ్చర్యం కలిగించేదేమిటంటే అమెరికా లో గత నలభై సంవత్సరాలుగానో, అంతకన్నా ఎక్కువగానే ఉంటూ కూడా, ఇంకా విజయ నగరం, కాకినాడ అంటూ కబుర్లు చెబుతూ వుండడం. ఇన్ని కబుర్లు చెప్పే వాళ్ళు ఎవ్వరూ కూడా అమెరికా వదిలి ఆ కాకినాడో , విజయ నగరమో వెళ్ళే ఉద్దేశం మాత్రం వుండదు. చెప్పే వాడికి వినే వాడు లోకువ అన్నట్టు, ఆ వూరి గొప్పలు మాత్రం చెప్పుకు పోతూ వుంటారు. మా ఆయన కూడా అలాంటి వాళ్ళలో ఒకరు.

నేను పుట్టింది చాలా పల్లెటూరు అవడం వలనో ఏమో, ఎప్పుడూ మా వూరి గురించి నేను గొప్పగా అనుకోలేదు. ఎవరికీ అసలు నేను ఎక్కడ పుట్టానో కూడా చెప్పవలసిన అవసరం పడలేదు. పైగా విశాఖపట్నం లోనే, నా చదువంతా జరగడం వలన, పెళ్లి అయ్యాకా కూడా ఎక్కువ కాలం అక్కడే వుండడం వలన, మా వూరు విశాఖపట్నం అనే చెబుతా.

నేను యునివర్సిటీ లో చదివేటప్పుడు చాల మంది నా క్లాసు మేట్ అమ్మాయిలంతా విజయవాడ వాళ్ళు. విజయవాడ గురించి కూడా నేను తక్కువేమీ వినలేదు. విజయవాడ కనక దుర్గ దర్శనం కోసం వెళ్లి విజయవాడ కూడా చూసా. అలానే, నేను కాలేజీ లెక్చరర్ గా పని చేస్తూ ఏదో ట్రైనింగ్ కి అని గుంటూరు వెళ్లాను. ఇవన్నీ చూసాకా నాకు ఇప్పుడు ఎవరైనా, ఏ వూరి గురించి గొప్పగా చెప్పినా, వెళ్లి చూడాలనే ఇచ్చ కలగడం లేదు. కారణం వేరే చెప్పక్కర లేదుగా..

రెండేళ్ళ క్రితం ఒక విషయం జరిగింది. నాకు లాస్ అ౦జెలెస్ లో డౌన్ టౌన్ లో ప్రాజెక్ట్ వచ్చింది. నాతో చాలామంది ఇండియా నుంచి ప్రోగ్రామర్స్ అక్కడ పని చేస్తున్నారు. వాళ్ళంద రిలోనూ పెద్దవాడు, నాకన్నా నాలుగు అయిదేళ్ళు చిన్న వాడు ఒక డు వున్నాడు. నేను ఆరోజు సంక్రాంతి అవడం వలన, వెళ్లి అందరికీ సంక్రాంతి శుభాకాంక్షలు అని చెప్పాను. అందరికన్నా పెద్దవాడు నా దగ్గరికి వచ్చి, వట్టినే అలా చెప్పెయ్యడ మేమిటి , పొంగలి చేసి పెట్టి అప్పుడు చెప్పాలి అన్నాడు.
"నేను ఇక్కడ హోటల్ లో ఉంటున్నాను, కావలిస్తే, మా హ్యూస్టన్ లో మా ఇంటికి రండి అప్పుడు చేసి పెడతా అన్నాను నవ్వుతూ. స్టవ్ మీద కాదు, కుంపటి మీద చెయ్యాలి పొంగలి, అసలు మీకు కుంపటి అంటే ఏమిటో తెలుసా?" అని అడిగాడు.
"ఎందుకు తెలియదు, మీరు చిన్నవాళ్ళు, మీకు తెలియక పోవచ్చు" అన్నా.
" మా అమ్మగారికి ఎప్పుడూ నేనే కుంపటి వెలిగించేవాడిని, నేను చాలా పల్లె టూల్లో పుట్టాను ఆలాంటి వూరు పేరు మీరు అసలు విని కూడా వుండరు" అన్నాడు.
"నేనూ అలానే చాలా పల్లెటూల్లోనే పుట్టాను, ఇంతకీ మీరు ఏ వూళ్ళో పుట్టేరేమిటి" అని అడిగాను.
"మాకవర పాలెం" అన్నాడు గర్వంగా, నేను ఆ పేరు ఎప్పుడూ విని ఉండనని పూర్తి నమ్మకంతో.
నా చెవుల విన్నా నేనే నమ్మలేక పోయా. ఎందుకంటే నేను పుట్టిందీ అదే వూరు. అలా చెబితే నమ్మలేక పోయాడు. నేను ఆ వూరు ఎక్కడ వుంటుందో చెప్పి , మా నాన్న గారు ఆ వూరి హెడ్ మాస్టర్ గా పని చేసేవారని చెప్పా. ఆ వూరి గ్రామ కారణం అతని మేనమామ అని అతను చెప్పాడు. హోటల్ రూం కి వెళ్లి, ఇండియా ఫోన్ చేసి ఆ విషయం మా అమ్మ, అన్నయ్యలతో చెప్పా. వాళ్ళు, ఆ అబ్బాయి వాళ్ళ అమ్మ నాన్నల పెళ్ళికి నన్నూ తీసుకుని వెళ్ళారని చెప్పారు. నేను అప్పుడు మూడేళ్ళ పిల్లనిట.

ప్రపంచం ఎంత చిన్నది? ఎంత ఆశ్చర్యం. ఎక్కడ మారు మూల పల్లెటూళ్ళో పుట్టిన నేను, ఆ అబ్బాయి అన్నేళ్ల తరువాత అమెరికాలో లాస్ ఏంజెలెస్ లో కలవడం చాలా ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది.

నాకు ఏ వూరు వెళ్ళినా ఎన్నాళ్ళో వుండ బుద్ధి కాదు. విశాఖపట్నం వెళ్లి పోవాలనే వుంటుంది. అక్కడ ఏమిటి గొప్ప అంటే ఏమీ లేకపోవచ్చు. పైగా ఏడాదికి రెండు నెలలే చల్లగా వుండి, ఎప్పుడూ ఉక్క , చెమటలు కారుతూ వుంటుంది. అయినా, ఆ వూళ్ళో చాలా కాలం వుండడం వలన, ఆ కొండలు, ఆ సముద్రం, ఆ అందాలు మళ్ళీ కాలిఫోర్నియా లోనే కనిపించాయి. .
ప్రస్తుతానికి నా కొడుకూ, మా ఆయనా ఎక్కడ వుంటే అదే స్వర్గం గా అనుకుంటున్నా. చిన్నాప్పుడు చదువుకునే రోజుల్లో, ' ఏ వూరు ఏ వలస పిల్లా నీది' పాట అప్పుడప్పుడు గుర్తుకు వస్తుంది. .
మన ఇల్లు పూరిల్లు అయినా మనకి ఎంతో బాగుంటుంది కదా. ఎంత ఫైవ్ స్టార్ హోటల్ లో అయినా రెండు మూడు రోజులు ఉండగలము. కానీ ఎప్పుడూ అక్కడే ఉండిపోవాలని వుండదు. అలానే, మన తల్లి తండ్రులు మామూలు వ్యక్తులే అయినా, మనకు వాళ్ళంటే నే ప్రేమ వుంటుంది కానీ, డబ్బు పవర్ వుండి కదా అని, ఎవడినో తల్లి తండ్రుల్లాగా భావించలేము కదా.. అలానే, మన౦ పెరిగిన ఊరంటే, మనకి ప్రేమ ఉంటుందని తెలుసుకున్నా.
ఆయన ప్రస్తుతానికి ఫోన్ లో మాట్లాడు తున్నారు.. విజయనగరం జారుడు బండ, గంట స్తంభం గురించి, అగ్రహారం వీధి పక్క నే వున్న రైలు పట్టాల గురించి .. భగవంతుడు కూడా మార్చలేడు ఆయన్ని.
అన్ని దేశాలు తిరిగాకా, నాకు చాలా నచ్చిన ప్రదేశం కాలిఫోర్నియా లో సముద్ర తీరా ప్రాంతాలు. విశాఖపట్నం అందాలే కాదు, చల్లని వాతావరణం కూడా. రంగు రంగుల ఇల్లు, అందమైన భవనాలు.. అందమైన మనుషులు.