Monday, April 19, 2010

ప్రేమ లేఖ

చేతిలోని ఇన్లాండ్ లెటర్ ని వెనక్కి ముందుకి తిప్పి చూసింది సుజాత. అడ్రస్ మరొక సారి జాగ్రత్తగా చూసింది. తనకే ఆ వుత్తరం. వచ్చిన అడ్రస్ చూసింది. వచ్చింది కొవ్వలి నుంచి. అసలు ఈ భూ ప్రపంచం లో అలాంటి వూరు ఒకటి వుందనే తెలియదు తనకి. అక్కడనుంచి ఎవడు లవ్ లెటర్ రాసాడా అని ఎంత బుర్ర పగల కొట్టుకున్నా తట్టలేదు ఆమెకు. అది మామూలు ప్రేమ లేఖ కాదు. అది ఒక జవాబు లాగా వుంది. అందుకే ఇంత ఆలోచించ వలసి వస్తోంది. తన జీవితంలో ఎవడికీ ఇప్పటికోచ్చి ప్రేమ లేఖ రాయవలసిన అవసరం పడలేదు. అంత ప్రేమించదగ్గ వ్యక్తులు ఎవరూ తారసపడలేదు. పైగా తన తల్లి తండ్రులు తనకోసం ఒక డాక్టర్ నో, ఇంజనీర్ నో వెదికి తెస్తారని తనకు తెలుసు. కనుక ఆ డిపార్టుమెంటు తనది కాదు. అంటే పెళ్ళికొడుకు సెలక్షన్ లో తనకి అంత అవస్థ పడనవసరం లేదు. తనకు అసలు ఇప్పుడప్పుడే పెళ్లి చేసుకునే ఆలోచనే లేదు. ఇంకా ఏది డిగ్రీ సెకండ్ ఇయర్ కదా.
ఇంతకీ ఈ వుత్తరం రాసిన వెధవ ఎవడయి వుంటాడు అని ఆలో చించింది. పిచ్చి గీతల్లాంటి రాత, కనీసం అందమైన హ్యాండ్ రైటింగ్ కూడా కాదు. మరొక సారి చదివింది. “ ప్రియతమా, నీవు రాసిన ప్రేమ లేఖ అందింది. జీవితం మీద విరక్తి తో చచ్చిపోవాలనుకున్న నాకు నీ వుత్తరం నాకు అమృతంలా పని చేసింది. ఏమి చెయ్యను, నెల రోజులుగా టైఫాయిడ్ జ్వరం తో బాధ పడుతున్నాను. నీ వుత్తరం అందగానే వెంటనే రెక్కలు కట్టుకుని వచ్చేయాలని వుంది. ఇలా మొదలు పెట్టి, కొంచం కూడా ఖాళీ లేకుండా, మొత్తం ఇన్లాండ్ లెటర్ అం తా రాసాడు. అవాకులు చవాకులు చాలా రాసాడు. ఎవడో వెధవ, కనిపిస్తే చెప్పిచ్చుకుని కొట్టాలని అనిపించింది. తనకి ప్రేమలేఖలు చాలా మంది రాసారు, కానీ ఇలా మాత్రం కాదు. " టైఫాయిడ్ ట , చావు వెధవా, చస్తున్న వాడికి మళ్లీ ప్రేమొకటి. " అనుకుంది. మధ్యన , నేను వాడికి ప్రేమ లేఖ రాయడా మేమిటి? బోడి వెధవా " అంటూ నోటికొచ్చిన తిట్లు మనసులోనే తిట్టుకుంది. కసిగా ఆ వుత్తరాన్ని చిన్న చిన్న ముక్కలుగా చింపే సింది.
కాలేజి వేసవి కాలం సెలవులు. ఈ సెలవుల్లో బోరుకోడుతూ వున్న రోజుల్లో ఈ పిచ్చి వుత్తరం. పోనీలే ఓ పావుగంట కాలక్షేపం అనుకుంది. కనపడనీ వెధవకి గడ్డి పెట్టాలి అనుకుంది.
కాలేజీ తెరిచే టైం కి ఆ వుత్తరం విషయం పూర్తిగా మర్చిపోయింది. తెరిచిన వారం రోజులు తరువాత, లంచ్ టైం లో ఆడిటోరియం వైపు నడుస్తున్న తన వెనుక నుంచి 'సుజాతా' అని పిలిస్తే, ఎవరా అని వెనక్కి తిరిగి చూసింది. ఎవరో కుర్రాడు, ఎప్పు డో చూసిన మొహమే. ఎవడా వీడు, నన్ను పిలుస్తున్నాడు అని, 'ఎస్, ఎందుకు పిలిచారు' అని అడిగింది. నత్తి నత్తి గా నేను అన్నాడు.. “నువ్వేలే , ఎవరు నువ్వు” అంది.. కొంచం దెబ్బ తిన్నట్టు మొహం పెట్టాడు, “నీ వుత్తరానికి జవాబు రాసా కదా, మళ్ళీ జవాబు రాయలేదేమి” అని అడిగాడు. వెంటనే బుర్రకి తట్టింది ఆ ప్రేమ లేఖ రాసిన ఘనుడు వీడేనని. అవకాసం వదులుకో లేదు సుజాత.” నీ వూరేదో తెలియదు, నీ అడ్రస్ నాకు ఎలా వస్తుందనుకున్నావు? నీకు నేను ప్రేమలేఖ రాయడమేమిటి నాన్ సెన్స్..అసలు నువ్వెవడివో నాకు తెలియదు. నీకు అసలు బుర్రవుందా? నీ మొహం కూడా నేనెప్పుడూ చూడలేదు, ఇలాంటి వెధవ వేషాలు వేసేవంటే, మా అంకుల్ పోలీసు కమీషనర్, మూయించేస్తాను జాగ్రత్త" అంటూ గుక్క తిప్పుకోకుండా తిట్టడం మొదలు పెట్టింది. దెబ్బ తిన్నట్టు చూసేడు. ' హల్లో, నా దగ్గర నువ్వు రాసిన ప్రేమ లేఖ వుంది." అన్నాడు. "అసలు నువ్వెవరో తెలియక పొతే నేను నీకు ప్రేమలేఖ రాయడం ఏమిటి? నీకేమైనా పిచ్చా " అంది సుజాత. " రేపు నీ వుత్తరం పట్టుకు వస్తా" అంటూ బుసలు కొట్టుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు.
దూరంగా, పడి పడి నవ్వుతూ ఇద్దరు నవ్వుతూ కనిపించారు. వెంటనే అర్ధం అయింది సుజాతకి. వాళ్ళు ఇద్దరు, తన వీధిలో ఒక రూం లో అద్దెకు వుంటూ చదువుతున్న కుర్రాళ్ళు. వీడు వాళ్ళ రూం మేట్. బహుశా వీడేదో తనని ప్రేమిస్తున్నట్టు చెబితే, వాడిని ఏడిపించడానికి వాళ్ళిద్దరూ చేసిన వెధవ పని అని. వీడు తన క్లాసు మాటే, తెలుగు మీడియం వాడని, లాంగ్వేజ్ క్లాస్సేస్ లో అప్పుడప్పుడు ఒకే క్లాసు లో కూర్చునే వాళ్ళమని తరవాత గుర్తుకు వచ్చింది.
మర్నాడు వాడు వుత్తరం ఏదైనా పట్టుకుని వస్తాడేమో నని చూసింది సుజాత, కాని తనకి తెలుసు, ఆ కుర్రలిద్దరు వాడికి ఈ పాటికి చెప్పే వుంటారని.

భావి రచయిత

అనగనగా ఒక రాజు. ఆ రాజుకి ఏడుగురు కొడుకులున్నారు. వాళ్ళు ఏడుగురు వేట కి వెళ్లి ఏడు చేపలు పట్టేరు, అందులో ఒక చేప ఎండలేదు. ఇలా చెప్పసాగింది అరుణ తన నాలుగేళ్ల కొడుకు రఘు కి. వాడు ఆ కధ చాలా సర్లే విన్నాడు. కాని వాడికి రోజు పడుకునే ముందు అమ్మతో కధలు చెప్పించుకోవడం అలవాటు. విన్నకధైన మళ్లీ మళ్లీ వింటూ వుంటాడు. " నా బంగారు పుట్టలో చెయ్యి పెడితే కుట్టనా" అంటూ కధ ముగించింది.
ఇక పడుకో నాన్నా అంది. అమ్మ నేను ఒక కధ చెబుతా అన్నాడు రఘు. అరుణ కి నవ్వు వచ్చింది.
వాడేమి మాట్లాడినా అరుణ విసుక్కోదు. వాడంటే పంచ ప్రాణాలు ఆమెకు. పైగా వాడు పుట్టేకా ఒకటిన్నర సంవత్సరాల వరకు వాడికి మాటలు రాలేదు. వాడు ' అమ్మా' అని ఎప్పటికైనా అంటాడా అని ఏంటో బాధపడుతూ వుండేది. వాడి తోటి పిల్లలంతా ' కాకి, పిల్లి, ఫ్యాన్' అంటూ ఎనిమిదవ నెలనుంచే మాట్లాడుతూ వుంటే, చాలా ఆలస్యంగా మాట్లాడుతూ వుండడం వలన, వాడేమి మాట్లాడినా అపురూపంగా వుంటుంది అరుణకి.
"సరే చెప్పు" అంది.
చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు. ' అనగనగా ఒక రాజు వున్నాడు. ఆయనకి ఒక కొడుకు వున్నాడు. ఆ కొడుకు ఒక రోజు వేటకి వెళ్లి ఒక చేపని పట్టేడు." అంటూ మిగతా కధంతా మామూలే. ' నా బంగారు పుట్టలో వేలు పెడితే కుట్టనా' అంటూ ముగించాడు.
అరుణకి నవ్వు వచ్చింది..అవును నిజమే కదా. ఏడుగురు కొడుకులు ఈ కాలంలో ఎవరికీ వుండడం లేదు. పైగా, ఎండని చేప ఒకటే కదా, కధ పూర్తి చెయ్యడానికీ ఒక చేప చాలు అని నవ్వుకుంటూ, ఈ నాలుగేళ్ల వాడికి ఈ కధని ఇలా తిరిగి చెప్పే విధానం చూసి ఆశ్చర్య పోయింది. ఒకటి, కధని పూర్తిగా అర్ధం చేసుకోవడం, రెండవది, అందులోని అనవసర విషయాలని తొలగించేసి ఒక విధం గా ఎడిట్ చేసి చెప్పడం. ఏమిటి పిల్లవాడు అని నవ్వుకుంది. కొంతసేపటికి బాబు నిద్రపోయాడు.
వార్తలవగానే బెడ్రూం కి వచ్చిన అరుణ భర్త రాజా కి ఈ కధ విషయం చెప్పింది. ఈ కాలం SMS యుగం. అందుకే వాడు షార్ట్ కట్ చేసేసాడు అంటూ నవ్వాడు రాజా.
మర్నాడు, అరుణ, రఘు కి మరో కధ చెప్పడం మొదలు పెట్టింది.
' ఒక వర్తకుడు కొన్ని టోపీలు తీసుకుని ఒక అడవిలోంచి వెళ్తున్నాడు. ఒక చోట చెట్టుకింద తానూ తెచ్చుకున్న రొట్టెలు తిని, నిద్ర పోయాడు. అంతలో కొన్ని కోతులు వచ్చి ఆ టోపీలని ఎత్తుకు పోయాయి."... చివరకి ఆ టోపీలన్ని మూట కట్టుకుని ఆ వర్తకుడు ' బ్రతుకు జీవుడా' అంటూ పారిపోయాడు, అంటూ ముగించింది. చప్పట్లు కొట్టాడు రఘు.
ఇప్పుడు నేనొక కధ చెపుతా అంటూ మొదలు పెట్టాడు. “ఒక వర్తకుడు వున్నాడు. వాడు కొన్ని చెప్పులు మూట కట్టుకుని అడవిలోకి వెళ్ళాడు”. తాను చెప్పిన కధే టోపీలని చెప్పులుగా మార్చి చెప్పేస్తూ వుంటే, నవ్వుతూ వింటున్న అరుణని చూసి , ' ఏమనుకున్నవోయ్ , మనకేమి ధోకా లేదు. వీడు ఒక గొప్ప రచయిత అయే లక్షణాలు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి
అని పక పకా నవ్వాడు రాజా.

తూర్పు – పడమర

తూర్పు – పడమర
మా ఆయనకు ఎప్పుడూ విదేశలలోనే వుద్యోగం. నెలకొక దేశంలో వుండవలసి వచ్చేది. వీలైనప్పుడల్లా నన్నూ వెంట తీసుకుని వెళ్ళేవారు. మా అబ్బాయి స్కూల్ లో చేరే వరకు వచ్చిన అవకాశం వదులుకోవడం ఎందుకని వెళ్తూవుండేదాన్ని.
ఒకసారి వియత్నాం దేశం వెళ్ళవలసి వచ్చింది. అది చాలా పేద దేశం. మేము వెళ్ళిన ప్రాంతంలో జనాభా కూడా ఎక్కువే. చూస్తే చాలా బాధవేసింది. నేను, మా ఆయన, మా మూడేళ్ళ మా అబ్బాయి. నాలుగు రోజులు బాగానే గడిచేయి. కొత్తనీరు, కొత్త వాతావరణం. అందులోనూ మా అబ్బాయి చాలా నాజూకు. వాడికి వెంటనే జలుబు చేసింది. ఏవో దగ్గర వున్న జలుబు మందులు వేసాను. తగ్గినట్టే అనిపించింది కాని బాగా కఫం పెరిగిపోయింది. జ్వరం కూడా రావడం తో భయం కూడా వేసింది. వెంటనే ఆయనతో గొడవపెట్టడం మొదలు పెట్టాను.
మేముండే హోటల్ మానేజరుతో వెళ్ళి మాట్లాడేరు. మానేజరు హాస్పిటల్ దగ్గరే వుంది రిక్షాలో వెళ్ళవచ్చని చెప్పాడు.
సరేనని, ముగ్గురం డాక్టర్ దగ్గరకి వెళ్ళడానికి రెండు రిక్షాలు మాట్లాడుకున్నాము. అక్కడ ఒక రిక్షాలో ఒకరే కూర్చోగలుగుతాము. నేను మా అబ్బాయిని వళ్ళో కూర్చోబెట్టుకుని ఒక రిక్షా లో కూర్చుంటే మరో రిక్షాలో ఆయన కూర్చున్నారు. నేను ఎక్కిన రిక్షా వాడు కొంచెం వయసు మళ్ళిన వాడు. నిజం చెప్పలంటే వియత్నాంలో ఎవరి వయస్సు చెప్పడం చాల కష్టం. అక్కడ ఇంగ్లీష్ మాట్లాడే మనిషి దొరకడం కష్టం. కొన్ని ఇంగ్లీష్ పదాల సముదాయం తో మన బాధ వెళ్ళబుచ్చుకుంటే, నవ్వు మొహంతో వాళ్ళకి తోచిన సమాధానం వాళ్ళిస్తారు. నవ్వినా ఏడ్చినా వాళ్ళ మొహం ఒకలానే వుంటుంది, అది వేరే విషయం అనుకోండి. కాని సాధ్యమైనంత వరకు వాళ్ళు మనకి సాయం చేయడానికి ప్రయత్నిస్తూ వుంటారు. అదే విధంగా నేను ఎక్కిన రిక్షావాడు ఎక్కడికి వెళ్ళాలని అడిగినప్పుడు డాక్టర్ దగ్గరకి అని చెప్పాను, బాబుని చూపిస్తూ. వాడికి బాగానే అర్ధం అయింది. పది నిముషాలలో చేరుకున్నాము. చిల్డ్రెన్స్ హాస్పిటల్ కి తీసుకుని వెళ్ళాడు. వాడికి డాలర్లు ఇచ్చాము. చెప్పాలంటే ఇవ్వ వలసిన దానికంటే కొంచం ఎక్కువగానే ఇచ్చాము.

రిక్షావాడు రిక్షాని ఎవరికో అప్పచెప్పి మా వెనకనే నడవడం మొదలు పెట్టాడు. మా ఆయనకి కోపం వచ్చింది. వెనక్కి తిరిగి, డబ్బులిచ్చేము కదా ఇంకా ఎందుకు వెనకాల వస్తున్నావని అడిగేరు. మీకు సాయం చెయ్యడానికి అని జవాబు ఇచ్చాడు. నాతో ఆయన, వీడికి ఎక్కువ ఇచ్చాము కదా, ఆశ పెరిగింది అన్నారు. పోనీలెండి. తిరిగి ఎలాగు వెళ్ళాలి కదా అన్నాను. వాడిని పొమ్మన్నా వాడు వినిపించుకోలేదు. బోర్డులు చదువుకుంటూ వెళ్ళసాగేము. మాకన్నా రెండు అడుగులు ముందు నడవడం మొదలెట్టాడు. మాకు చిరాకు వేసింది. ఈలోగా ఒక గదిలో దూరాడు. తీరా చూస్తే అది ఆ హస్పిటల్ చీఫ్ ది.
ఇదేమిటి డైరెక్ట్ గా ఇక్కడికి తీసుకుని వచ్చాడని అనుకుంటూ మొహమాటంగా, ఇబ్బందిగా చూస్తూ లోపల అడుగుపెట్టాము. లోపల డాక్టర్ చూడడానికి ఒక పదహారేళ్ళ పిల్లలాగ వుంది. కాని నిజంగానే చీఫ్ అని తరవాత తెలిసింది. మా ఆయన గొప్పగా ఇంగ్లిష్ లో మాట్లడ బోతే వెర్రి మొహం వేసి చూడసాగింది. ఇదేమిటి ఇలా చూస్తోందని మేము ఆశ్చర్య పోయి చూడసాగం. తెలిసిన విషయం ఎమిటంటే ఆవిడకి ఇంగ్లీష్ రాదు. రిక్షావాడు మాతో ఇంగ్లిష్ లో ప్రశ్నలు అడుగుతూ, డాక్టర్ తో వియత్నమీస్ లో చెప్పసాగేడు. డాక్టర్ మా అబ్బాయిని పరీక్షించి కొన్ని లాబ్ పరీక్షలు రాసింది. ఆరోజు శనివారం అవడం వలన మధాహ్నం పన్నెండు గంటలకి మూసేస్తారు. పన్నెండు అవడనికి ఒక పది నిముషాలు మాత్రమే వుంది. ఈ రిక్షా వాడు, గబ గబా నడుస్తూ, మమ్మల్ని, ఎక్స్ రే, రక్త పరీక్షలు తీయించడానికి తీసుకుని వెళ్ళాడు. శనివారం వలన, అందరు మూసేసినా, రిక్షావాడు అందరితో మాట్లాడి, మమ్మల్ని చూపించి, అందరిని, తలుపులు తెరిపించి పరీక్షలు చేయించాడు.
ఎక్కడికి వెళ్ళినా ఒకటే ప్రోబ్లెం. ఎవరికి ఇంగ్లీష్ రాదు.
ఆ రోజు మాతో ఇంచుమించు మూడు గంటలు వుండి రిపోర్ట్ లు వచ్చేకా మళ్ళీ డాక్టర్ చేత మందులు రాయించేడు. అంతేకాదు మందులు కూడా దగ్గర వుండి మాకు ఇచ్చాడు. మమ్మల్ని రెండో రిక్షా పిలిచి మా హోటల్ దగ్గర దింపడానికి ఎక్కించు కున్నాడు. నేను ముందుగానే ఆయనికి చేప్పేను. వాడు అడిగిన డబ్బులు ఇచ్చెయ్యమని.
ఆయన కూడా చాలా సంతోషపడ్డారు. వెంటనే జేబులోంచి ఒక వంద డాలర్ల నోటు తీసి వాడి చేతిలో పెట్టారు. వాడు అది తిరిగి చేతిలో పెట్టి మమ్మల్ని రిక్షాలో కూర్చో పెట్టి మా హోటల్ వైపు కాకుండా మరొక దిక్కుగా తొక్క సాగాడు. రెండవ రిక్షా కూడా అతని వెనక సాగింది. ఒక మైల్ దూరం తీసుకుని వెళ్ళ్తూంటే, ఎక్కడికి తీసుకుని వెళ్తున్నాడా అని ఆశ్చర్యపోయి చూస్తూవుండగానే ఒక పెద్ద చర్చ్ ముందు రిక్షాలు రెండు ఆగేయి. అప్పుడు రిక్షావాడు వాడికి వచ్చిన ఇంగ్లీష్ లో మేము వాడికి ఇద్దామనుకున్న డబ్బు అక్కడ వున్న డొనేషన్ డబ్బాలో వేయమని చెప్పాడు. నాకైతే కళ్ళమ్మట నీళ్ళు వచ్చేయి. వీడు మనిషా, దేముడా అని సందేహం వచ్చింది. దేముడంటే ఇరవయ్ తలకాయలు నలభయ్ చేతులతో వూహించుకునే నాకు ఈ రిక్షావాడి రూపంలో సాక్షాత్కరించినట్టు అనిపించింది. వాడి లోని మానవత్వానికి మా వళ్ళు జలదరించింది. చాలా ఆనందం వేసింది. నాలుగు రోజుల్లో మా వాడు కోల్కున్నాడు.
మరో పది రోజులకి ఆ దేశం విడిచి వచ్చేశాము. మరపురాని ఆ సంఘటన మాకు జీవితానికి మాకొక మార్గదర్శక మయింది. ఎవరికైనా సహాయం కావలిస్తే మా సాయశక్తులా ప్రయత్నిస్తూ వుంటాము.
మరో సారి చైనా వెళ్ళాము. అక్కడాకూడా హాస్పిటల్ పని పడింది. ఈసారి, మా ఆయన కింద పని చేసే వర్కర్ కి వంట్లో బాగోక, వెళ్ళ వలసి వచ్చింది. చాలా దూరం వలన టాక్సీలో వెళ్తున్నాము , వూరుకూడా చూడొచ్చు. మమ్మల్ని రమ్మంటే, నేను మా అబ్బాయిని తీసుకుని వెంట బయలుదేరాను. పొద్దున్న తొమ్మిది గంటలకి హాస్పిటల్ చేరుకున్నాము. నన్ను మా అబ్బాయిని, ఒకచోట కూర్చోమని చెప్పి, మా ఏజెంట్ వర్కర్ ని, మా ఆయనని వెరే బిల్డింగ్ లోకి తీసుకుని వెళ్ళడు. రెండున్నర ఏళ్ళ మా అబ్బాయిని, ఏ వ్యాపకం లెకుండ అంతసేపు కూర్చోపెట్టడం ఎంత కష్టమో మీకు వేరే చెప్పక్కరలేదుగా. అయితే అక్కడ ఆరోజు జరిగిన విషయం ఏమిటో చెబుతా వినండి.

నేను కూర్చున్న చోటు ఒక వరండా లాగ వుంది. అదే రిసెప్షన్ లాగ వుపయోగ పడుతోంది. ఎంక్వైరీ అంటు అక్కడ లేదు. అటు ఇటు వచ్చే వళ్ళని చుస్తూ కాలం గడుపుతూ వున్నము. ఈలోగా మా అబ్బాయి అమ్మా టోయిలెట్ వెళ్ళాలి అన్నాడు. కొంచం సేపు ఓర్చుకోమని, నాన్నగారు వచ్చేస్తారు అని మరపించడానికి ప్రయత్నం చేసాను. అసలే కొంటె వెధవ. వూరుకుంటాడా? అల్లరి చేయడం మొదలు పెట్టాడు. సరే ఇక చేసేది ఎముంది? అయినా టాయిలెట్ కి వెళ్ళొద్దని చెఫ్ఫలేనుకదా?
అటుగా వెళ్తున్న ఒక చైనా వాడిని సైగ చేసి, మా వాడిని చూపిస్తూ టాయిలెట్ ఎక్కడ వుందో చూపించమని మర్యాదగా ఇంగ్లీష్ లో అడిగా. వాడు ఏమనుకున్నాడో ఎమో, నా వైపు మా అబ్బాయి వైపు మార్చి మార్చి చూసేడు. వెంటనే అక్కడనుంచి వెళ్ళీపోయాడు. నాకు అర్ధం అయింది, వాడికి నేను అడిగినది అర్ధం కాలేదని. మరొకరెవరైనా వస్తారెమోని చుస్తూకుర్చున్నా. మనకన్నా విభిన్నంగా వుండే మొహాలు అవి చుస్తూ పాపం మా వాడు కూడా ఎమిజరుగుతోందా అని చుస్తూ వూరుకున్నాడు. మరో పది నిముషాల తరవాత, ఇందాక మేము అడిగిన వ్యక్తి, మరో నలుగురుని వెంటపట్టుకుని అక్కడికి వచ్చాడు. వాళ్ళు, నావైపు ఏమిటి సంగతన్నట్లు చుసారు. నాకు అర్ధం అయింది. మొదటివాడు మాకు సహాయం చెయ్యడానికి అని విళ్ళని వెంటపెట్టుకుని వచ్చాడు. నాకు చాల ఆనందం వేసింది. ఆహా ప్రపంచంలో వ్యక్తులు అందరు ఎంతమంచి వాళ్ళు అని ఆశ్చర్యపోతూ, నేను టాయిలెట్, బాత్ రూం, లావెటోరి, అని నాకు తెలిసిన పర్యాయ పదాలు ఏకరువు పెట్టాను. వాళ్ళందరూ, ఒకళ్ళ మొహాలు ఒకడు చూసుకున్నారు. వాళ్ళ భాషలో ఏదో చాలా సీరియస్ గా నా వుద్దేశం లో వాదించుకున్నారు. వెంటనే అందరూ తలో వైపు వెళ్ళిపోయారు. నాకైతే ఎమి చెయ్యాలో అర్ధం కాలేదు. పాపం మా వాడు కూడా, జరుగుతున్న హడావిడి చూసి, కిక్కురుమనకుండా బుద్ధిగా కూర్చున్నాడు.
మరో పదినిముషాలు గడిచింది. వెళ్ళిన వాళ్ళంతా తలో నలుగురు చొప్పున పిలిస్తే నా చుట్టు ఓ పాతిక మంది పోగయ్యారు. అద్రృష్టం కొద్ది, వాళ్ళలో ఒకడికి టాయిలెట్ అంటే అర్ధం అయింది. వాడు నవ్వుతూ ఇరవయ్ అడుగుల దూరంలో వున్న టయిలెట్స్ చూపించాడు. నా వెనక ఘొల్లు మని నవ్వులు వినిపించాయి. ఆ పాతిక మంది, నాకు కావలసిన దేమిటో తెలుసుకుందుకని మా వెంటనే నడుస్తున్నారని నేను గ్రహించలేదు. నేను కూడా నవ్వు ఆపుకోలేక పోయాను. నాకు చాల అనందపరచిన విషయమేమిటంటే, నేను ఏదో సమస్యలో వున్నప్పుడు, నాకు సహాయం చెయ్యడానికి వాళ్ళు అంతమందిని పిలిచి, అది కనుక్కుని, నాకు సహాయం అందేవరకు వాళ్ళు చూపించిన ఆదరణ మరచిపోలేనిది. మీరి గమనించారో లేదో, వాళ్ళు ఎప్పుడూ చాలా సీరియస్ గా వుంటు, కొంప మునిగి పొయినట్టు వుండే మనుషులు నాకు అలా సహయం చెయ్యడాం నేను ఎప్పుడూ వూహించలేదు. ఇది మీకు చిన్న విషయంలాగా అనిపించ వచ్చు. కాని నాకు కాదు.
ఎందుకంటే...
మరొకసారి ఫ్రాన్స్ దేశం వెళ్ళవలసి వచ్చింది. అక్కడ మరో రకం అనుభవం గురించి చెప్పక పోతే అసలు నేను చెప్పవలసిన విషయం సగమే చెప్పినట్టనుకోండి. ఆయన తోడి ఇంజనియర్ గారి భార్య షాప్పింగ్ కి వెళ్తూవుంటే నన్నూ రమ్మని పిలిస్తే, సరేనని నేను వెళ్ళాను. మేము మా పిల్లలతో బయలు దేరాము.
ఆవిడకి కూడా మా అబ్బాయి వయసు కొడుకే వున్నాడు. వాడు బాగా బలంగా వుండెవడు. మావాడు అవడానికి అర్భకమే కాని విపరీతమైన అల్లరివాడు. ఒక నిముషం కింద వదిలితే చాలు ఇటు అటు పారిపోయేవాడు. వాడివెనక పరిగెట్టలేక ఎప్పుడు ఎత్తుకునే వుండేదాన్ని. ఇప్పుడు కూడా అలా అనే వాడిని ఎత్తుకునే షాప్పింగ్ కాంప్లెక్స్ లో తిరగడం మొదలు పెట్టాము. మా వాడిని ఎత్తుకోవడం చూసి, ఇదేదో మానవ సవారి బాగుందే అనుకున్నాడో, లేక, వీదికేదో రాజభోగం జరిగిపోతోంది. వాడికి జరగడం లేదనో, వాళ్ళబ్బాయి ఎత్తుకోమని ఏడుపు మొదలు పెట్టాడు. పాపం, కొంచం సేపు వాడిని మోసింది. తరవాత దింపడానికి ప్రయత్నించింది, కాని వాడు దిగడే. ఏదుపు మొహం వేసుకుని, నువ్వు మీ అబ్బాయిని దింపు, అప్పుడు ఇద్దరు కింద వుంటారు అని నన్ను అడిగింది. పాపం చెప్పొద్దూ, నాకు కూడా జాలి వేసింది. సరేలే అని నేను మా వాడిని దింపాను. ఫ్రాన్స్ పెర్ఫ్యూంస్ కి చాలా ప్రశిద్ది కదా అని అక్కడ వున్న బ్రాండ్స్ చూస్తూ, ఒక రెండంటే,రెండే నిముషాలు ఏమరిచాను. ఎందుకైనా మంచిదని, మా అబ్బాయి చెయ్యి పట్టుకుని వుండడం మంచిదనిపించింది. తీరా వెనక్కి తిరిగి చూస్తే వాడు లేడు. దగ్గర దగ్గరగా వున్న ఐల్స్ లోకి తొంగి చూస్తూ వాడి కోసం తిరిగేను. చాలా అభివౄద్ది చెందిన దేశం వలన కొంచం ధైర్యంగానే వున్నాను. లేకపోతే ఈ పాటికి ఏడుపు లంకించుకునేదాన్ని. స్వతహాగా ధైర్యవంతురాలినే అనుకోండి. కాని, మరీ చిన్నపిల్లాడు కదా. ఎక్కడికి పోతాడు, ఈ కాంప్లెక్స్ లోనే వుంటాడని ధైర్యం. కాని ఇలా తిరగడంలోనే అరగంట గడిచింది. వాడి జాడ లేదు. అక్కడ ఎక్కువ మంది లేరు. ఒకరిద్దరు సెక్యురిటి వాళ్ళు కూడా వున్నారు. వాళ్ళ దగ్గరికి వెళ్ళి, మా అబ్బాయి కనిపించడం లేదని చెప్పాను. వాళ్ళకి నేను చెప్పింది వినిపించినట్టు అనిపించలేదు. వాళ్ళు బొమ్మలేమోనని అనుమానం కూడా వచ్చింది. కాని వాళ్ళు మనుషులే. మిగతా ఫ్రెంచ్ వాళ్ళతో మాట్లాడుతున్నారు.

అసలు ఎవరూ వినిపించుకునే ప్రయత్నం గాని, అర్ధం చేసుకునే ప్రయత్నం గాని ఎమీలేవు. సేల్స్ సేలెస్ గర్ల్స్ ని అడుగుదామని అనుకున్నా, ఎవరూ నేను మాత్లాడుతూ ఉంటే కనీసం మొహంలోకి కూడా చుడడంలేదు. జీవితంలో మొదటిసారి మరొక జాతిని తక్కువ చేసి చూడడం అంటే ఎమిటో అనుభవపూర్వకంగా తెలుసుకున్నా. ఏమి చెయ్యాలో అర్ధం కాలేదు. ఇక లాభం లేదని, మావాడి కోసం గట్టిగా అరవడం మొదలు పెట్టా. వెంటనే, సెక్యూరిటి వాళ్ళు పరిగెట్టుకుని నాదగ్గరకి వచ్చేరు. కాని, మళ్ళీ అదే ధోరణి. చూడబోతే నన్ను అరెష్టు చేయడనికి వచ్చినట్టుంది గాని నాకు సాయం చెయ్యడానికి వచ్చినట్టులేదు.
కానీ నా కొదుకుని నేను వదులుకోలేనుకదా. వాళ్ళ ఎదురుగానే గట్టిగా మా వాడిని పిలవడం మొదలు పెట్టా. ఇంతలో చిన్నగా కిల కిలా నవ్వులు వినిపించేయి. ఆ కిల కిలలు మావాడివని నాకు తెలుసు. పక్కనే వున్న ఎస్కులేటర్ మీదనుంచి పైకి వెళ్ళి అక్కడ నుంచి నాతో దొంగాట ఆడుతున్నాడు. బ్రతుకు జీవుడా అని పరిగెట్టుకుని వెళ్ళి వాడిని తెచ్చుకున్నా. ఇంటికెళ్ళేదాకా వాడిని దింపితే వట్టు. నాతో వచ్చిన ఆవిడ కూడా భయపడి పోయింది.
నాకు అర్ధం కాని విషయం ఎమిటంటే, వియత్నాం లో రిక్షా వాడికున్న మానవత్వం, సంస్కారం, అగ్ర జాతి దేశమైన ఫ్రాన్స్ దేశస్తుల్లో ఎందుకు లేదా అని అనిపించింది. అప్రాచ్యుల్లారా అని మా బామ్మ తిడుతూ వుండేది. నిజం గానే ప్రాచ్య అప్రాచ్య ప్రాంతాల ప్రభావం అక్కడ నివసించే వాళ్ళ మీద వుంటుందా అని అనిపించింది. ఇప్పటికి కూడా ఈ సంఘటనల గురించి తలుచూకున్నప్పుడు, భగవంతునికి ధన్యవాదాలు ఛెప్పుకుంటూ, ఇప్పటికీ ఆ రిక్షా వాడిని కూడా తలుచుకుంటానంటే మీరు నమ్ముతారనే అనుకుంటున్నా.