Friday, December 24, 2010

పుర్రెకో బుద్ధి జిహ్వకో రుచి!

'అబ్భ! మా అమ్మ వంట తిన్నట్టుంది' ' అబ్భ! మా అమ్మ ఎంత బాగా వండుతుందో!!
ఇలాంటి మాటలు తరుచు చాలా మంది మగవాళ్ళు మంచి రుచి కరమైన భోజనం చేసినప్పుడల్లా అంటూ వుంటారు. అవును ఎవరి అమ్మ వంట వాళ్లకు నచ్చుతుంది. ఎందుకు నచ్చదూ? కని పెంచిన తల్లికి, పిల్లలు ఏది ఇష్టంగా తింటున్నారో, ఏది తినడం లేదో రోజూ చూసి, దానికి తగ్గట్టు ఆమె తన వంట పద్ధతుల్ని మార్చుకుంటుంది. తన ఇష్ట అయిష్టాలని పక్కకి పెట్టి, పిల్లలకి కావలిసినవి వండి పెడుతుంది.


అయితే మధ్య వయసు వచ్చేసరికి తల్లికో, తండ్రికో లేక ఇద్దరికీనో బి పి లేక డయాబెటిస్ లాంటి జబ్బులు వచ్చేసరికి, కొంచం ఉప్పు తగ్గించి, ఉప్పుతో బాటు కాస్త పులుపు, కారం కూడా తగ్గించడంతో, కొంచం రుచులు తగ్గుతాయి. దానితో, పిల్లలు మళ్ళీ, తల్లి వంట మీద కొంచం విసుక్కోవడం మొదలు పెడతారు. ఆడ పిల్లనయితే, "నోరు మూసుకుని తిను, పెళ్లి అయ్యాకా, మీ అత్తవారింటికి వెళ్లి కావలిసినట్టు చేసుకుని తిను" అనో, మగ పిల్లాడినయితే , "నేనూ చూస్తాను, రేపు నీ పెళ్ళాం వస్తే ఎంతబాగా చేసి పెడుతుందో " అని విసుర్లు వుంటూనే ఉంటాము. ఎప్పటికైనా అమ్మ వంట అమ్మవంటే. పెళ్లి అయ్యాకా, పుట్టింటికి వెళ్ళాకా, మళ్ళీ మనకోసం, ఆమె వండి వడ్డించితే, నాకు ఇలా కుదరదు ఎందుకో అని అనిపిస్తూ వుంటుంది ఆడ పిల్లలకి.


పెళ్లి కాక మునుపు, నేను ఎప్పుడూ వడ్డించినది తినడమే కానీ, బాగుంది బాగోలేదు అని చెప్పడం ఎప్పుడూ లేదు. అది ఎలా చేసారో అనే కుతూహలం కూడా వుండేది కాదు. నేను వంటింట్లోకి మాత్రం ఒక్క భోజనం చెయ్యడానికి మాత్రం వెళ్ళేదాన్ని. అప్పట్లో గ్రై౦డర్ మా ఇంట్లో లేదు. కనుక రుబ్బు రోలు రోజూ వాడ వలసి వచ్చేది. నేను కాలేజీ కి వెళ్ళక ఇంట్లో వుంటే, ఏదైనా రుబ్బురోలు పని వుంటే నాకు అంటగట్టేవారు. ఎలా కావలిస్తే అలా రుబ్బెయ్యడమే కానీ, దానితో ఎమిటి చెస్తారు అని కూడా అడిగేదాన్ని కాదు. ప్రెజర్ కుక్కర్స్ కొత్తగా వచ్చిన రోజులు. మా అమ్మగారు, కుక్కర్ పెడుతూ ఒకసారి పైకి అనుకున్నారు , 'ఆహా ఎవరు కనిపెట్టాడో కానీ ఈ కుక్కరు, మహానుభావుడికి, రోజూ దీపం వెలిగించి దణ్ణం పెట్టుకోవచ్చు' అని. అప్పుడే, నాకు పెసరట్ల కోసం నాన బెట్టిన ఒక కే జి పెసర పప్పు రుబ్బ డానికి ఇచ్చింది అమ్మ. అది విన్న నేను రుబ్బుతూ అన్నా " ఈ రుబ్బురోలు కనిబెట్టిన వాడు ఎవడో తెలిస్తే, ఈ పొత్రంతో వాడి బుర్ర బద్దలు కొట్టేదాన్ని అన్నా నవ్వుతూ. మా అమ్మ కూడా పక పకా నవ్వేసింది.

వంట అంటే నాకు పెద్ద ఇంట్రెస్ట్ ఎప్పుడూ లేదు. నా ఉద్దేశం లో అప్పట్లో అది పెద్ద విద్యా ఏమీ కాదు. అప్పుడప్పుడు ఒకటి రెండు సార్లు నేను వండవలసిన పరిస్థితులు వచ్చాయి. అప్పుడు, నేను ఏమీ కష్ట పడినట్టు అనిపించలేదు. చాలా ఈజీ గానే అనిపించింది. పైగా చాలా రుచిగా కూడా కుదిరింది. నా వంట తిన్న ఒకరిద్దరు మా కజిన్స్ అచ్చం మా అమ్మ వంటలాగానే వుండి, జీన్స్ లోంచి వంట వచ్చేస్తుందేమో అని కామెంట్ చేసినట్టు కూడా గుర్తు. అదే నా మనసులో వుండి పోయింది..కానీ, మా అమ్మకీ, అన్నయ్యకి, నన్ను పెళ్లి చేసుకున్నవాడు నాకు వంట రాదనీ వదిలేస్తాడేమో నని నని హడిలి చస్తూ వుండేవారు. నిజంగానే వదిలేస్తా డేమో, ఎందుకైనా మంచిది, నా కాళ్ళ మీద నేను నిలబడాలి, వుద్యోగం చేసుకుని బ్రతక వచ్చు అని , మరి కాస్త చదువు మీద శ్రద్ధ పెట్టి చదువుకున్నా. నన్ను పెళ్లి చేసుకుంటానని మా ఆయన మా అమ్మని అడగడానికి వెళ్తే, మా అమ్మ, ముందుగానే, మా అమ్మాయికి వంట రాదు అని చెప్పేసింది. అసలు సంగతి, ఆయన మా అమ్మకి నచ్చలేదు లేండి. కానీ ఆయన, మీ అమ్మాయి కి వంట మనిషిని పెట్టేస్తా అన్నారు,పైగా తివాసీల మీద నడిపిస్తా మీ అమ్మాయిని అని చెప్పారు.. అయితే ,అమెరికాకి వచ్చాకా తెలిసింది, ఇక్కడ అపార్ట్ మెంట్ లో కూడా తివాసీలు ఉంటాయని. మా అమ్మ అది గుర్తుకు తెచ్చుకుని ఇప్పటికీ మురిసిపోతూ వుంటుంది.

పెళ్లి అయ్యాకా, అత్తవారింటిలో వంట పని రోజూ తగిలింది. చాలా ఇష్టంగానే వండేదాన్ని. నిజంగానే, బాగా కుదిరేది. మా అత్తగారు రోజూ ఏమి చెయ్యాలో, ఎవరెవరికి ఎలా చేస్తే ఇష్టమో చెప్పేవారు. అందుకని నాకు చాలా ఈజీ గానే వుండేది. అప్పటికీ కొన్ని కొన్ని మరపు రాని విషయాలు కొన్ని వున్నాయి. మా వాళ్ళంతా "గుత్తివంకాయ కూర చాలా బాగా చేసావు అని నన్ను పొగిడితే , వెంటనే మా అత్తగారు, "ఆ వంకాయలు నేనే ఎంచి ఎంచి కొన్నాను, అందుకే అంత బాగుంది అనే వారు".
"అయితే వుండండి, రోజూ కూరలు కొనేది మీరే కదా, ఈ సారి మళ్ళీ ఇలానే వుండుతాను" అని కొంటెగా జవాబిచ్చేదాన్ని. ' హమ్మో, ఏ ఉప్పో కారమో దండిగా వేసేయ్యకు " అని నవ్వేసేవారు. ఇలా వంట నేను ఎంతబాగా చేసినా, ఎంతో కొంత క్రెడిట్ మా అత్తగారికి వెళ్ళవలసిందే. అప్పటికీ , నేను పెట్టే సంబారు కి మాత్రం ఒక స్పెషల్ సర్టిఫికేట్ సంపాదించుకో గలిగాను. మా పుట్టింటి వాళ్ళు ఎక్కువ మా అత్తవారింటికి రాకపోవడం వలన, నేను కూడా ఎక్కువ పుట్టింటికి వెళ్ళడం తక్కువ అవడం వలన, వెళ్ళినప్పుడు, నాకు బోలెడు మర్యాదలు చేస్తూ, మా వదినలు వండి పెట్టడం వలన, ఇప్పటికీ నాకు వంట రాదేమో ననే అనుమానం మా పుట్టింటి వాళ్లకి మాత్రం లేకపోలేదు.

ఒక సారి మా స్నేహితుని ఇంటికి భోజనానికి వెళ్ళాము. వాడు భలేగా మాట్లాడుతాడు. అంతా కాసేపు కబుర్లు అయ్యాకా భోజనానికి కూర్చున్నాము. "ఆహా ఓహో ఎంత బాగా చేసేవే కూర, చాలా తమాషాగా లేదూ???, అబ్బ ఈ పులుసు ఏమిటో చాలా అద్భుతం గా చేసావు ", అంటూ ప్రతీ వంటకాన్నీ పొగుడు కుంటూ తిన్నాడు మా స్నేహితుడు. నిజమే, వాడి భార్య చేసిన దొండ కాయ కూర తమాషాగానే వుంది మరి, కొన్ని ముక్కలు మాడి పోతే, కొన్ని ముక్కలు ఉడికి , కొన్ని ఉడక్క, ఉప్పు కషాయం లా వుండి చాలా విచిత్రం గా వుంది. ఇక పులుసు కూడా అలానే చచ్చింది, అది చారో, పులోసో తేల్చుకో లేక పోయాము. చూడ డానికి పల్చగా నీళ్ళల్లా వుండి, అదులో రెండు వంకాయ ముక్కలు, రెండు ఆనపకాయ ముక్కలు రెండు బెండ కాయ ముక్కలూ వున్నాయి. అవి బాగా మెత్తగా వుడికేయి, బహుశా కుక్కర్ లో పెట్టినట్టు వుంది. మజ్జిగ అన్నం తో కొంచం తిని, వెంటనే బయటి కి పోయి, హోటల్ కి వెళ్లి టిఫిన్ చేసి కడుపు నింపుకున్నాం. మా ఆయన నేను ఎంత బాగా వండినా ఒక్క రోజు కూడా బాగుందని చెప్పే వారు కాదు. భార్య వంటని పొగిడితే లక్ష్మి దేవి కి కోపం వస్తుందని మా అత్తగారు రోజూ చెబుతూ వుండే వారు. బహుశా అందుకే అయి వుంటుంది. నేను మాత్రం ఈ సారి ఊరుకో లేదు. మీ స్నేహితుణ్ణి చూసి కొంచం పొగడడం నేర్చుకో అని చెప్పా.. "అలా దొంగ పొగడ్తలు నీకు కావాలా" అని ఆయన అడిగితే, ఏమి చెప్పాలో తెలియలేదు.. "అంటే నేను అంత దరిద్రం గా వండుతానా" అని ఎదురు ప్రశ్న వేసా.

కొన్నాళ్ళయ్యాకా మేము అమెరికా వచ్చాము. మా చిన్న నాటి ఫ్రెండ్స్ ఇంట్లో వున్న నాలుగు రోజుల్లో ఒక సారి సంబారు పెట్టా. అబ్బా, ఇలా కానీ సంబారుతో అమెరికా అంతా నా పేరుతో చైన్ రెస్టా రెంట్స్ తెరవచ్చు అని మా ఫ్రెండ్స్ అనేసారు. దానితో నా ఆత్మ విశ్వాసం లెవెల్ పెరిగి పోయింది. నేను చాలా గొప్పగా వంట చేస్తానని అనేసుకున్నా.

మాకు అమెరికాలో మొదటి స్నేహితులు, అంటే చిన్నప్పటి నుంచి పెరిగిన వాళ్ళు కాకుండా, కొత్త వాళ్ళు ఆఫ్రో అమెరికన్స్. వాళ్ళలో ఒకడు మా ఇంటికి తరచూ వచ్చేవాడు. వాడి పేరు నెల్సన్ . ఒక రోజు నెల్సన్ మేము భోజనం చేసే సమయం లో వచ్చాడు. వుమ్మడి కుటుంబం లోంచి రావడం వలన, కొంచం కొంచం వండడం వచ్చేది కాదు. పప్పు పులుసు అవీ పెడితే, కొంచం పెద్ద గిన్నె తోనే పెట్టేదాన్ని. ఆరోజు, మా ఆయన, నెల్సన్ తో, పప్పు పులుసు బాగుంది, తిన కూడదూ అని అనడిగాడు. అంతే, అన్నంతో తింటాడేమో అని , కంచం తీసుకుని వచ్చా. ఏ లోగా, మీ అందరి భోజనం అయిందా అని అడిగాడు, అయిపోయింది అని కంచం లో కొంచం కూర వేసి, అన్నం వెయ్య బోతూ ఉండాగా, నెల్సన్, పులుసు గిన్ని ఎత్తిపట్టుకుని, మొత్తం పులుసు అంతా, మాయ బజార్ లో ఘటోత్కచుడి లాగా, అడుగున ఒక గరిటెదు మిగిల్చి మిగతాదంతా గడ గడా తాగేసాడు. నా కళ్ళతో నేనే నమ్మ లేక పోయా.. వాడు ఆకలితో మాడు తున్నాడా, లేక వీడికి రుచులతో పని లేదా, నిజం గానే ఆఫ్రో అమెరికన్ కి నేను పెట్టిన పప్పు పులుసు నచ్చిందా అర్ధం కాలేదు. ఇంతలో మా అయన వాడిని ఐస్ క్రీం తింటావా అని అడిగాడు. వాడు వెంటనే ' ఎస్' ఆన్నాడు, నేను చిన్న బౌల్ తీసి ఇండియా మోడల్ లో ఒక చిన్న గరిటెడు ఐస్ క్రీం వేసి, అందులో ఒక చంచా వేసా. వాడు నా వైపు వాడు ఒక సారి చూసి, చంచా తీసుకుని, ఐస్ క్రీం డబ్బా లాక్కుని, మొత్తం డబ్బా చూస్తూ ఉండగానే, ఖాళీ చేసేసాడు. వీడు మనిషా? బకాసురుడా? అనుకుని, ఏడవలేక నవ్వుతూ, 'నచ్చిందా' అని అడిగాము... 'ఇట్స్ ఒకే " అన్నాడు. ఆ తరవాత మా ఆయనకి చెప్పేసా ఇలా అడ్డ దిడ్డంగా వాడిని పిలవకు అని గాఠ్ఠిగా చెప్పేసా.

మరి కొన్నాళ్ళయ్యాకా, నెల్సన్ గాడి ఫ్రెండ్ ఏరన్ వచ్చాడు మా ఇంటికి. చెప్పొద్దూ వాడు మాకు చాలా సాయం చేసాడు. ఈ దేశం వచ్చినప్పుడు మాకు ఇల్లు వెదికి పెట్టడం, స్కూల్ లో మా అబ్బాయిని జాయిన్ చెయ్యడం లాంటి విషయాల్లో చాలా సహాయం చేసాడు. ఒక రోజు ఏరన్ ఎక్కడి కో వెళ్తూ మమ్మల్ని పలక రించడానికి వచ్చాడు. మాంచి మూడ్ లో వున్నట్టున్నాడు. చేతిలో ఒక బీరు బాటిల్ పట్టుకుని మరీ వచ్చాడు. మా యాన చాలా సంతోష పడి పోయి, వాడికి తినడానికి ఏమైనా పెట్ట మన్నాడు. ఆరోజు, మార్గ శిర లక్ష్మి వారం. నేను చక్ర పొంగలి చేశా. వెంటనే, ఒక బౌల్ లో వేసి పట్టుకుని వచ్చా. వాడు అదేమిటి అని అడిగాడు. నేను 'రైస్ పుడ్డింగ్ " అని చెప్పా, అలా అయితే అర్ధం అవుతుంది కదా అని. వాడు వద్దు అన్నాడు. అసలే తాగి వున్నాడు, అంది మీద స్వీట్ తింటే ఎలా? కానీ ఆయన బలవంతం పెట్టాడు. దానితో వాడు, పోనీ కదా అని ఒక చంచా నోట్లో పెట్టుకున్నాడు. వెంటనే పరిగెత్తుకుని వాష్ రూం కి వెళ్లి భళ్ళున వాంతి చేసుకున్నాడు. పాపం తాగి వున్నాడు కదా, అని పోనీలే అని వాడి ముందు నుంచి వెంటనే అది తీసేసా. కానీ వాడు మాత్రం ఊరుకో లేదు. అందులో ఏమిటి వేసావు అని అడిగాడు. నేను చెప్పా, బియ్యం, పెసర పప్పు, పంచదార, నెయ్యి, ఏలక పొడి అన్నీ చెప్పా, అదేమీ కాదు, ఇంకా ఏదో వేసావు అన్నాడు. చాలా సేపు అర్ధం కాలేదు. కొంచం సేపు పోయాకా గుర్తుకు వచ్చింది. అందులో పచ్చ కర్పూరం వేసా నని. మా అయన తో చెప్తే, దానిని ఇంగ్లీష్ లో ఎలా చెప్పాలో తెలియలేదు. రవి, అది ఒక కార్బన్ పదార్ధం అని, అది సువాసన గా ఉంటుందని, అలా ఏదో వర్ణించి చెప్పగానే, వాడు, పరిగెత్తుకుని వెళ్లి, మళ్ళీ కక్కి పోసాడు. ఆయన వర్ణన తో వాడి కి అర్ధం అయిందేమిటంటే, మేము దానిలో నేఫ్తలిన్ బాల్స్ వేశామని అనుకున్నాడు. అది అర్ధం చేసుకుని, నవ్వలేక చచ్చాము. కాదని చెప్పి, ఇంట్లో వున్న పచ్చ కర్పూరం వాడికి చూపించి నేఫ్తలిన్ బాల్స్ కూడా చూపించి, అది వేరు ఇది వేరు అని వప్పించేసరికి తల ప్రాణం తోకకి వచ్చింది.

అప్పటి నుంచి, ఎవరికైనా ఏదైనా పెట్టాలంటే, నాకైతే భయం.
కొందరు తెలుగు వాళ్ళు వచ్చి నా వంట తిన లేక , వున్నన్నాళ్ళూ హోటల్ నుంచి భోజనం తెచ్చుకుని తిన్న రోజులు కూడా వున్నాయి. వాళ్లకి నాలుక చిల్లు పడే అంత పులుపు తినడం అలవాటు. నేను వండే కమ్మని వంట వాళ్లకు నచ్చలేదు. పార్టీ లకి వెళ్లి నప్పుడు కూడా, కొందరు, నాకు నచ్చని వంటను పొగుడు కుంటూ తినడం, నాకు నచ్చినది, వాళ్ళకు నచ్చక పోవడం.. ఇవన్నీ చూస్తూ వుంటే, అప్పుడు బాగా అర్ధం అయింది.. పుర్రెకో బుద్ధి, జిహ్వ కో రుచి అని.

9 comments:

  1. డియర్ చెల్లాయ్
    ఈసారి ఆ మండేలానో , బైరనో వస్తే మాంచ్చి ఇంగువ తిరగమోతెట్టిన ఊరగాయ పెట్టేయి, దెబ్బకి నషాళానికి ఎక్కి మందు మానేస్తారు.
    ఇట్లు
    అన్న తెల్ల భీముడు

    ReplyDelete
  2. please watch & subscribe
    http://bookofstaterecords.com/
    for the greatness of telugu people.

    ReplyDelete
  3. chal baagundi.. aa nalannayya vishayam lo
    jihwako ruchi.. purrakO buddi...

    ReplyDelete
  4. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  5. ఆత్రేయ గారు, మీ సలహా నచ్చింది. వెంటనే మ౦ఛి ఇంగువ వేసి కొరివి కారం తయారు చేసి, 'మండేలా" గాడికి నోరు, కడుపు ' మండేలా' పెట్టేస్తా..

    ReplyDelete
  6. More than a month passed, nothing new!!!

    -Devi Prasad.

    ReplyDelete
  7. పైగా తివాసీల మీద నడిపిస్తా మీ అమ్మాయిని అని చెప్పారు.. అయితే ,అమెరికాకి వచ్చాకా తెలిసింది, ఇక్కడ అపార్ట్ మెంట్ లో కూడా తివాసీలు ఉంటాయని....

    నవ్వలేక చచ్చానంటే నమ్మండి...

    బాగుంది...

    ReplyDelete